Úrskurður nr. 21/2015
ÚRSKURÐUR ÚRSKURÐARNEFNDAR UM leiðréttingu verðtryggðra fasteignaveðlána
nr. 21/2015
Ár 2015, miðvikudaginn 25. febrúar, er tekið fyrir mál nr. 5/2015; kæra A og B, dags. 2. janúar 2015. Í málinu úrskurða Eva Dís Pálmadóttir, Ingi Tryggvason og Kristján Jónasson. Upp er kveðinn svofelldur
ú r s k u r ð u r :
I.
Málavextir eru þeir að af hálfu kærenda var sótt um leiðréttingu verðtryggðra fasteignaveðlána þann 3. ágúst 2014. Útreikningur á leiðréttingu verðtryggðra fasteignaveðlána kærenda grundvallaðist á þeim verðtryggðu lánum sem tilgreind voru í lið 5.2 í skattframtölum þeirra árin 2009 og 2010, vegna tekjuáranna 2008 og 2009.
Með kæru til úrskurðarnefndar um leiðréttingu verðtryggðra fasteignaveðlána, dags. 2. janúar 2015, er farið fram á að tilgreint lán verði fært úr lið 5.5, öðrum skuldum og vaxtagjöldum, í lið 5.2, vaxtagjöld vegna íbúðarhúsnæðis til eigin nota, í skattframtölum kærenda árin 2009 og 2010.
Úrskurðarnefnd leitaði umsagnar ríkisskattstjóra með tölvupósti, dags. 13. febrúar 2015, hvort erindi kærenda hafi áður sætt efnisúrlausn hjá embættinu. Með tölvupósti, dags. 20. febrúar 2015, staðfesti ríkisskattstjóri að erindi kærenda hafi ekki komið til efnisúrlausnar hjá embættinu.
II.
Í kæru er greint frá því að umrætt lán hafi verið ranglega fært í skattframtölum kærenda árin 2009 og 2010 í lið 5.5 í stað 5.2. Í lokamálslið 1. mgr. 3. gr. laga nr. 35/2014, um leiðréttingu verðtryggðra fasteignaveðlána, kemur fram það skilyrði fyrir því að lán sé leiðrétt samkvæmt ákvæðum þeirra laga að vaxtagjöld af því láni hafi verið viðurkennd sem grundvöllur útreiknings vaxtabóta, í heild eða hluta, á tímabilinu frá 1. janúar 2008 til 31. desember 2009. Krafa kærenda felur því í raun í sér kröfu um að lán 1 verði talið hafa uppfyllt skilyrði um ákvörðun vaxtabóta, sbr. B-lið 68. gr. laga nr. 90/2003, um tekjuskatt.
Að því er snertir skilyrði, í lokamálslið 1. mgr. 3. gr. laga nr. 35/2014, um að lán hafi verið viðurkennt sem grundvöllur útreiknings vaxtabóta, skal tekið fram að ríkisskattstjóri ákveður vaxtabætur við álagningu opinberra gjalda ár hvert. Ákvæðið verður ekki túlkað með þeim hætti að í því felist heimild til að taka tillit til lána sem kunna að uppfylla skilyrði B-liðar 68. gr. laga nr. 90/2003 án þess að skattframtölum áranna 2009 og 2010 hafi verið sérstaklega breytt til samræmis. Af framangreindu leiðir að krafa kærenda á ekki undir kærumeðferð þá sem kveðið er á um í 14. gr. laga nr. 35/2014 og úrskurðarnefnd starfar samkvæmt. Kröfu um að lán verði viðurkennt sem grundvöllur vaxtabóta ber því í tilviki kærenda að beina til ríkisskattstjóra, sbr. lög nr. 90/2003, um tekjuskatt. Samkvæmt framansögðu er eigi á valdsviði úrskurðarnefndar að taka til efnislegrar úrlausnar kröfu kærenda varðandi flutning láns í skattframtölum þeirra og er kærunni af þeim sökum vísað frá. Með vísan til 7. gr. laga nr. 37/1993 verður erindi kærenda framsent ríkisskattstjóra til afgreiðslu að því leyti sem það varðar breytingu á skattframtali kærenda.
Ú r s k u r ð a r o r ð :
Kærunni er vísað frá úrskurðarnefnd um leiðréttingu verðtryggðra fasteignaveðlána og framsend ríkisskattstjóra til meðferðar.