Hoppa yfir valmynd
Matsnefnd eignarnámsbóta

Matsnefnd eignarnámsbóta, úrskurður 7. júní 2002.

Föstudaginn 7. júní 2002 var í Matsnefnd eignarnámsbóta tekið fyrir matsmálið nr. 5/2001

Bolungarvíkurkaupstaður

gegn

Olgeiri Hávarðarsyni

og kveðinn upp svohljóðandi

ú r s k u r ð u r :

I. Skipan Matsnefndar eignarnámsbóta:

Matsnefnd eignarnámsbóta í máli þessu skipa þeir Helgi Jóhannesson hrl., formaður, Vífill Oddsson, verkfræðingur og Karl Axelsson hrl., en formaður kvaddi þá tvo síðastnefndu til starfans með vísan til 2. mgr. 2. gr. laga nr. 11/1973 um framkvæmd eignarnáms.

II. Matsbeiðni, aðilar og andlag eignarnáms:

Með matsbeiðni dags. 14. desember 2001 sem lögð var fram í Matsnefnd eignarnámsbóta þann 7. janúar 2002 fór Bolungarvíkurkaupstaður (eignarnemi) þess á leit við matsnefndina að hún mæti hæfilegar bætur vegna eignarnáms á fasteigninni Dísarlandi 10, Bolungarvík, sem er í eigu Olgeirs Hávarðarsonar, kt. 040855-5489, Dísarlandi 10, Bolungarvík (eignarnámsþoli). Hin eignarnumda eign er íbúðarhús ásamt lóðarréttindum.

Tilefni eignarnámsins er að ákveðið hefur verið að byggja snjóflóðavarnargarð ofan byggðarinnar í Bolungarvík. Vegna þeirrar framkvæmdar er þörf á að húsið að Dísarlandi 10 verði fjarlægt þar sem hinn fyrirhugaði varnargarður mun rísa þar sem húsið nú stendur. Lagaheimild fyrir eignarnáminu er að finna í 4. mgr. 11. gr. laga nr. 49/1997 um varnir gegn snjóflóðum og skriðuföllum.

III. Málsmeðferð:

Mál þetta var fyrst tekið fyrir hjá Matsnefnd eignarnámsbóta mánudaginn 7. janúar 2002. Af hálfu eignarnema var lögð fram matsbeiðni ásamt fleiri gögnum og var málinu að því búnu frestað til vettvangsgöngu.

Föstudaginn 18. apríl 2002 var málið tekið fyrir. Gengið var á vettvang og aðstæður skoðaðar. Málinu var að því búnu frestað til framlagningar greinargerðar af hálfu eignarnema til 3. maí 2002.

Föstudaginn 3. maí 2002 var málið tekið fyrir. Eignarnemi lagði fram greinargerð og önnur gögn og var málinu að því búnu frestað til framlagningar greinargerðar og annarra gagna af hálfu eignarnámsþola til 17. maí 2002.

Föstudaginn 17. maí 2002 var málið tekið fyrir. Eignarnámsþoli lagði fram greinargerð og önnur gögn og var málinu að því búnu frestað til munnlegs flutnings.

Miðvikudaginn 22. maí 2002 var málið tekið fyrir. Sættir voru reyndar án árangurs og var málið að því búnu flutt munnlega fyrir matsnefndinni og tekið til úrskurðar að því loknu.

IV. Sjónarmið eignarnema:

Af hálfu eignarnema er þess krafist að bætur fyrir hina eignarnumdu eign skuli miðaðar við staðgreiðslumarkaðsverð hennar. Vísar eignarnemi í þessu sambandi til 14. gr. laga nr. 49/1997.

Eignarnemi segir að gerð hafi verið tillaga til ofanflóðasjóðs sbr. 11. gr. laga nr. 49/1997 um uppkaup á eignum vegna byggingar snjóflóðavarnargarðs ofan byggðar í Bolungarvík. Í framhaldi af því hafi þeir Tryggvi Guðmundsson hdl. og Gunnar Torfason, ráðgjafaverkfræðingur, verið skipaðir til að meta vermæti fasteignarinnar að Dísarlandi 2, í samræmið við 14. gr. framangreindra laga, sbr. 1. og 2. mgr. 6. gr. reglug. nr. 637/1997. Matsgerðin lá fyrir í apríl 2001 og var eignarnámsþola gefinn kostur á að koma með athugasemdir við hana. Athugasemdir bárust frá eignarnámsþola er vildi að miðað yrði við endurstofnsverð en ekki staðgreiðslumarkaðsverð. Eignarnemi kveðst ekki hafa fallist á þessi sjónarmið og telur sér einungis skylt að greiða staðgreiðslumarkaðsverð fyrir eignina sem sé kr. 13.000.000.- skv. framangreindri matsgerð. Í framhaldi af matsgerðinni freistaði eignarnemi þess að ná sáttum við eignarnámsþola um kaup á eigninni á grundvelli matsins, en án árangurs. Þegar þetta varð ljóst tók eignarnemi ákvörðun um að taka eignina eignarnámi með heimild í 4. mgr. 11. gr. laga nr. 49/1997.

Eignarnemi kveður ágreining um verðmatið standa um grundvöll verðviðmiðunarinnar. Eignarnemi vilji miða við staðgreiðslumarkaðsverð eignarinnar. Eignarnámsþoli vilji aftur á móti ekki sætta sig við þessa viðmiðun, heldur telji að miða eigi við enduröflunarverð eignarinnar. Eignarnemi bendir á að í 1. mgr. 14. gr. laga nr. 49/1997 um varnir gegn snjóflóðum og skriðuföllum segi að í þeim tilvikum sem ofanflóðasjóður taki þátt í kostnaði við uppkaup eða eignarnám fasteigna skuli greiðsla úr sjóðnum miðast við staðgreiðslumarkaðsverð sambærilegra eigna í sveitarfélaginu utan hættusvæða. Eignarnemi telur að með þessu sérákvæði um fjárhæð bótanna sem fram komi í framangreindum lögum og einnig í reglugerð nr. 637/1997 séu þær skyldur lagðar á Matsnefnd eignarnámsbóta að meta verðmæti hinnar eignarnumdu eignar miðað við þessa viðmiðun en ekki aðra.

Eignarnemi kveður engar almennar lagareglur hafa verið settar um fjárhæð eignarnámsbóta. Telur hann að staðgreiðslumarkaðsverð eignarinnar feli í sér fullar bætur fyrir eignarnámsþola, þannig að eignarnámsþolar séu eigi verr settir á eftir og því sé ákvæði 14. gr. laga nr. 49/1997 í fullu samræmi við 72. gr. stjórnarskrárinnar. Eignarnemi heldur því fram að eignarnámsþoli eigi ekki kröfu á að fá bætur fyrir t.d. minjagildi eða persónulegt verðmæti.

Eignarnemi kveður löngum hafa verið miðað við staðgreiðslumarkaðsverð við eignarnám því í þeim bótum felist fullar bætur til eignarnámsþola. Eignarnámsþoli geti þannig bætt sér eignamissinn með kaupum á annarri sambærilegri eign. Endurstofnsverð eigi þannig ekki að koma til nema í algjörum undantekningartilfellum og þá í þeim tilvikum þar sem enginn markaður er fyrir hendi á sambærilegum eignum og eignarnámsþola nauðugur sá kostur einn að byggja sér nýja eign. Eigi eignarnámsþoli hins vegar þess kost að kaupa sambærilega eign á sama svæði eða kjósi hann að flytjast búferlum komi endurstofnsverð ekki til álita þar sem eignarnámsþoli myndi þá hagnast óeðlilega á eignarnáminu sem sé ekki tilgangur laga um framkvæmd eignarnáms. Eignarnemi telur að sönnunarbyrðin fyrir því að raunverulegt verð hinnar eignarnumdu eignar sé meira en sem nemur gangverði eða markaðsverði hennar hvíli á eignarnámsþola sjálfum. Það sama eigi við um notagildisverðmæti eignar. Þar beri eignarnámsþoli einnig sönnunarbyrðina fyrir því að það mat skv. þeim mælikvarða sé hærra en markaðsverðmæti eignarinnar.

Eignarnemi kveður þó nokkurt framboð vera á íbúðarhúsnæði í Bolungarvík, en sáralítil eftirspurn. Fólk hafi í stórum stíl sett eignir sínar á sölu og flutt milli landshluta. Aðrir hafi ekki séð ástæðu til þess að setja eignir sínar á sölu þar sem þeir hafi ekki ráðgert að eftirspurn sé fyrir hendi.

Eignarnemi kveðst hafa fengið Magnús Axelsson, lögg. fasteignasala til að vinna fyrir sig skýrslu um fasteignamarkað í Bolungarvík. Í þeirri skýrslu komist hann að raun um að í sveitarfélaginu væru til sölu a.m.k. 14 eignir sambærilegar hinni eignarnumdu eign. Eignarnemi fullyrðir að um mun fleiri eignir á sölu sé að ræða sé litið til nágrannasveitarfélaganna einnig. Eignarnemi telur það því ekki verða erfiðleikum bundið fyrir eignarnámsþola að tryggja sér aðra sæmbærilega eign í sveitarfélaginu til kaups.

V. Sjónarmið eignarnámsþola:

Eignarnámsþoli gerir þær kröfur að honum verði ákvarðað fullt verð vegna eignarnáms fasteignar hans að Dísarlandi 10, Bolungarvík, í samræmi við fyrirmæli 72. gr. stjórnarskrárinnar. Þá gerir eignarnámsþoli kröfu um kr. 187.625.- auk virðisaukaskatts í málskostnað úr hendi eignarnema.

Eignarnámsþoli segist ekki hafa fallist á að ganga til samninga við eignarnema um sölu á Dísarlandi 10 á kr. 13.000.000.- Eignarnámsþoli segir ágreininginn milli hans og eignarnema standa um það á hvaða grundvelli skuli ákvarða honum bætur, en eignarnemi hafi haldið því fram að ekki komi til álita önnur viðmiðun en staðgreiðslumarkaðsverð. Eignarnámsþoli kveður engan ágreining vera um lagaheimild eignarnema til eignarnámsins.

Eignarnámsþoli bendir á að í 14. gr. laga nr. 49/1997 um varnir gegn snjóflóðum og skriðuföllum fjalli um þátttöku ofanflóðasjóðs í kostnaði af uppkaupum fasteigna, en skv. lagagreininni skuli greiðsla úr sjóðnum miðast að hámarki við staðgreiðslumarkaðsverð sambærilegra húseigna í sveitarfélaginu utan hættusvæða. Eignarnámsþoli segir að í lögunum sé ekki að finna nein lagafyrirmæli um það að bætur til eignarnámsþola skuli miðast við þessa sömu viðmiðun. Eignarnámsþoli telur því Matsnefnd eignarnámsbóta ekki með neinum hætti bundna af því að ákvarða honum bætur á grundvelli staðgreiðslumarkaðsverðs og þaðan af síður staðgreiðslumarkaðsverðs sambærilegra eigna í Bolungarvík, eins og eignarnemi virðist byggja á. Telur eignarnámsþoli að sú niðurstaða yrði í andstöðu við 72. gr. stjórnarskrárinnar.

Eignarnámsþoli kveðst hafa fengið úthlutað lóð frá eignarnema við Dísarland 10, Bolungarvík, árið 1979 og hafið byggingu á lóðinni sama ár og flutt inn í húsið árið 1981 og frágangi hafi þá að mestu leyti verið lokið. Húsið hafi síðan verið fullklárað árið 1988. Eignarnámsþoli segir húseignina samtals vera 273,8 ferm. að flatarmáli skv. fasteignamati. Brunabótamat eignarinnar sé kr. 30.494.000.-, endurstofnsverð kr. 25.203.000.- og svokallað afskrifað endurstofnsverð kr. 21.810.000.- Bendir eignarnámsþoli á að þessar tölur séu einungis matstölur vegna hússins sjálfs, en í þeim sé ekki tekið tillit til garðs, hellulagnar o.þ.h.

Eignarnámsþoli bendir á að hann sé fæddur og uppalinn Bolvíkingur og hafi búið þar alla tíð fyrir utan eitt ár er hann sótti skóla til Reykjavíkur. Hann hafi ásamt eiginkonu sinni, Stefáníu Birgisdóttur haft samfellda búsetu í Bolungarvík frá árinu 1977. Þau hjónin starfræki verslun auk þess sem eignarnámsþoli geri út bát til handfæraveiða á sumrin. Með byggingu Dísarlands 10 hafi eignarnámsþoli verið að skapa sér og sínum heimili, en ekki hafi verði um að ræða byggingu eignar til sölu á markaði. Við þá fjárfestingu sem fólst í byggingunni ætlaði eignarnámsþoli að hann hefði not af henni svo lengi sem hann kysi, enda var það forsenda hans og markmið með því að leggja í þann kostnað sem um ræðir.

Eignarnámsþoli telur að við mat á bótum fyrir Dísarland 10 beri að hafa í huga viðmiðun sem sé honum hagstæðust, en ekki hvað komi best út fyrir eignarnemann. Um þetta vísar eignarnámsþoli m.a. til dóms Hæstaréttar Íslands frá árinu 1939 bls. 400. Eignarnámsþoli segir staðgreiðslumarkaðsverð eignarinnar engan veginn fela í sér fullar bætur til hans. Sá mælikvarði sé engann veginn fullnægjandi til að gera hann skaðlausan af því að þurfa að láta eign sína af hendi. Matsnefndin hljóti að þurfa að taka mið af kostnaðarverði með eðlilegum afskriftum vegna notkunar á eigninni frá því til kostnaðar var stofnað. Eignarnámsþola er ekki ljóst hvernig hann geti hagnast af eignarnáminu þó hann fái til baka þá fjármuni sem hann hafi lagt í þá eign sem honum er nú gert að láta af hendi.

Eignarnámsþoli heldur því fram að bætur vegna eignarnámsins eigi að gera hann sem líkast settan því sem hefði verið ef eignarnámið hefði ekki farið fram. Til þess að hann fái fullt verð eða fullar bætur fyrir að missa eignina verði að líta til þeirra fjármuna sem hann hafi lagt til eignarinnar en ekki til þess hvað eignnarnámsþoli kann að gera í framhaldi af eignarnáminu. Eignarnámsþoli telur þann mælikvarða sem eignarnemi vilji miða við þann óhagstæðasta fyrir hann og ekki tryggja honum fullt verð. Telur eignarnámsþoli það ekki fást staðist að hann séu verr settur vegna eignarnámsins en hann hefði verið ef eignin hefði t.d. farist í eldsvoða eða eyðilagst í snjóflóði.

Því er ennfremur haldið fram af hálfu eignarnámsþola að þó fallist væri á sjónarmið eignarnema um að leggja bæri til grundvallar staðgreiðslumarkaðsverð þá ætti sú fjárhæð að vera hærri en fram kemur í matsniðurstöðu þeirri er eignarnemi vilji byggja á.

VI. Álit matsnefndar:

Matsnefndin hefur farið á vettvang og kynnt sér aðstæður svo sem að framan greinir. Hið eignarnumda hús er íbúðarhús á pöllum og er allur frágangur innan dyra vandaður að því er virðist. Að utan er húsnæðið fullfrágengið. Garður við húsið er frágenginn með miklum gróðri, pöllum og skjólveggjum.

Svo sem fyrr greinir er á því byggt af hálfu eignarnema að við mat hins eignanumda beri Matsnefnd eignarnámsbóta að byggja á fyrirmælum 14. gr. laga nr. 49/1997 um varnir gegn snjóflóðum og skriðuföllum þar sem fram kemur að ef ofanflóðasjóður taki þátt í hluta af kostnaði við kaup eða eignarnám á eignum eða flutning á húseignum skv. 5. tl. 13. gr., skuli greiðsla úr sjóðnum miðast að hámarki við staðgreiðsluverð sambærilegra húseigna í sveitarfélaginu utan hættusvæða. Þá segir ennfremur í 2. mgr. 14 gr. að heimilt sé að miða greiðslu úr sjóðnum við framreiknað kaupverð húseignar sem keypt hefur verið á síðustu árum, ásamt mati á kostnaði núverandi eiganda af endurbótum hennar, ef fyrir liggur að staðsetning húseignar á hættusvæði eða í námunda við það hafi haft áhrif til lækkunar markaðsverðs. sambærileg ákvæði eru og í 6. gr. reglugerðar nr. 637/1997.

Í reglugerð nr. 440/1996, sem sett var með stoð í 14. gr. eldri laga um um varnir og skriðuföll nr. 28/1985, var í 6. gr. að finna sambærileg fyrirmæli en auk þess var kveðið svo á um í 3. mgr. 6. gr. að ætti húseigandi ekki kost á sambærilegri húseign í sveitarfélaginu til kaups og byggi hann nýja húseign í sveitarfélaginu til íbúðar fyrir sig og fjölskyldu sína væri heimilt að miða greiðslu við brunabótamat húseignar og kostnað vegna nýrra gatnagerðargjalda. Væri brunabótamat hærra en endurstofnverð skyldi miða við endurstofnverð. Í 5. mgr. 6. gr. reglugerðarinnar var síðan kveðið á um það að kæmi til eignarnáms sveitarfélags skyldu greiðslur ofanflóðasjóð miðast við fjárhæð eignarnámsbóta. Ákvæði í þessa veru voru síðan tekin upp í lögin sjálf með 5. gr. laga nr. 151/1995 um breytingar á 7. gr. laga nr. 28/1985. Í almennum athugasemdum með frumvarpinu kom m.a. fram að tilgangur mismunandi greiðslutilhögunar væri fyrst og fremst sá að styrkja byggð í sveitarfélögum þar sem snjóflóð féllu eða snjóflóðahætta væri yfirvofandi. Greiðslur til þeirra sem byggju áfram í heimabyggð sinni gætu því orðið hærri en greiðslur til þeirra sem ætluðu sér að flytjast á brott. Í athugasemdum með 5. gr. frumvarpsins er m.a. tekið fram að með hugtakinu endurstofnverð væri átt við áætlaðan heildarbyggingarkostnað húsa, án opinberra gjalda og án lóðarfrágangs.

Heimild ofanflóðasjóðs til greiðslna á grundvelli endurstofnsverðs var svo, eins og fram hefur komið, afnumin með gildistöku núgildandi laga um varnir gegn snjóflóðum og skriðuföllum nr. 49/1997, sbr. 14. gr. þeirra. Hvorki er í greinargerð með frumvarpi að lögunum né öðrum lögskýringargögnum að finna neinn efnislegan rökstuðning fyrir afnámi umræddrar heimildar til að miða við brunabótamat eða endurstofnverð.

Samkvæmt 72. gr. stjórnarskrárinnar nr. 33/1944 ber að greiða eignarnámsþola fullt verð fyrir hið eignarnumda og ber Matsnefnd eignarámsbóta að fara að lögum nr. 11/1973 við framkvæmd matsins. Af hálfu matsnefndarinnar er ekki fallist á það með eignarnema að 14. gr. laga nr. 49/1997 bindi hendur nefndarinnar á nokkurn hátt við ákvörðun bóta í máli þessu, enda er eignarneminn lögum samkvæmt viðkomandi sveitarfélag, í þessu tilviki Bolungarvíkurkaupstaður, sbr. 4. mgr. 11. gr. laganna. Tilvitnuð lagagrein fjallar um greiðslur ofanflóðasjóðs til viðkomandi sveitarfélags en ekki eignarnámsþola. Umrædd lagaregla verður eðli málsins skv. og með hliðsjón af 72. gr. stjórnarskrár ekki túlkuð eða skýrð víðtækar en skv. hljóðan sinni og athugun á lögskýringargögnum gefur ennfremur ekkert tilefni til slíkrar beitingar. Takmarkar ákvæðið því í engu mat á stjórnarskrárvörðum rétti eignarnámsþola til að fá fullar bætur vegna eignarnámsins.

Að 14. gr. laga nr. 49/1997 slepptri sýnist ágreiningur málsaðila fyrst og fremst felast í þeirri afstöðu eignarnema annarsvegar að miða beri við gangverð/markaðsverð eigna við mat á bótum, enda ávallt verið litið svo á að í því felist fullt verð í skilningi 72. gr. stjórnarskrár. Af hálfu eignarnámsþola er á hinn bóginn á því byggt að við mat á fullu verði beri að líta til brunabótamats og eftir atvikum endurstofnsverðs. Er ekki um það ágreiningur að mat á þeim grundvelli leiðir til hærri niðurstöðu.

Um það hefur ekki verið ágreiningur í réttarframkvæmd að við mat eignarnámsbóta verði yfirleitt miðað við markaðsverð/söluverð eigna en leiði arðsemisútreikningar á grundvelli notagildis til hærri niðurstöðu beri að leggja bætur þannig ákvarðaðar til grundvallar. Eignarnámsþoli eigi hinsvegar eingöngu í undantekningartilvikum rétt til bóta á grundvelli enduröflunarverðs og mat bóta á þeim grundvelli næsta fátítt í eignarnámsframkvæmd. Til hins ber þá að líta að meðal þeirra undantekningartilvika sem sérstaklega eru talin geta réttlætt mat á grundvelli enduröflunar- eða endurstofnsverðs er sú aðstaða sem fyrir hendi er þegar eignarnámsþoli er með eignarnámi sviptur íbúðarhúsnæði sínu.

Með vísan til framangreinds og þeirrar staðreyndar að vegna ástands fasteignamarkaðarins vestra nemur mat á grundvelli söluvirðis miklu mun lægri fjárhæð en mat á grundvelli enduröflunarvirðis telur matsnefnd rétt og skylt að vega það og meta nánar hvort leggja beri til grundvallar enduröflunarverð þeirra fasteigna sem teknar eru eignarnámi á Bolungarvík á grundvelli laga nr. 49/1997, þ.m.t. fasteignina að Dísarlandi 10. Við það mat telur matsnefnd að sérstaklega beri að líta til þess hvort eignarnemi hafi sýnt fram á einhver þau atvik sem standi því í vegi að enduröflunarverð verði lagt til grundvallar metnum bótum. Þá ber m.a. að líta til þess hvort eignarnámsþola væri mögulegt að afla sér sambærilegrar eignar á grundvelli bótafjárhæðar sem mið tæki af söluvirði hinnar eignarnumdu fasteignar. Telur matsnefnd þá að ekki sé, m.a. vegna fjarlægða, samgangna o.fl., unnt að líta til framboðs fasteigna utan Bolungavíkur. Má í því sambandi sérstaklega nefna erfiðar vetrarsamgöngur, t.d. um Óshlíðarveg. Eignarnemi hefur af þessu tilefni aflað skýrslu Magnúsar Axelssonar fasteignasala um fasteignamarkað á Bolungarvík þar sem m.a. kemur fram að fyrir hendi séu 14 einbýlishús sem eigendur séu ákveðnir í að selja. Það er þó mat matsnefndar eignarnámsbóta að eignarnemi hafi ekki náð að sýna fram á það að neitt umræddra húsa geti með fullnægjandi hætti komið í stað íbúðarhúss eignarnámsþola, enda var það valið og innréttað af eignarnámsþola til að mæta þeirra þörfum með það fyrir augum að þar yrði þeirra framtíðarheimili. Framangreind skýrsla Magnúsar Axelssonar felur í sér heildaryfirlit án nokkurs sértæks mats á sambærileika eigna. Þess utan hefur eignarnemi ekki undir rekstri málsins bent sérstaklega á hvaða eign eða eignir nákvæmlega það eru sem gætu talist sambærilegar við hina eignarnumdu eign. Til þess ber ennfremur að líta að matsnefndin telur það ekki geta ráðið úrslitum við mat á því hvort unnt sé að beita enduröflunarverði, hvort fyrir liggi sönnun um það að eignarnámsþoli ætli sér í raun að nýta bæturnar til að byggja sér nýtt íbúðarhús á staðnum. Er slík fyrirfarandi sönnunarfærsla útilokuð.

Að framangreindu virtu telur matsnefndin því rétt að miða bætur til eignarnámsþola í máli þessu út frá enduröflunarvirði eignarinnar, að teknu tilliti til eðlilegra afskrifa. Matsverð eignarinnar er því endurstofnverð samkvæmt fasteignamati sem er kr. 25.000.039.- skv. upplýsingum frá Fasteignamati ríkisins á úrskurðardegi. Afskriftir miðast við 1% á ári frá byrjunarframkvæmdum. Byrjunarár framkvæmda var 1979, heildarafskriftir því 24%.

Matsverð verður því:

Endurstofnverð

Afskriftir 24% af 25.000.039-

Fasteignamat lóðar

25.000.039.-

÷ 6.000.000.-

277.000.-

Matsverð samtals

19.277.039.-

Þá skal eignarnemi ennfremur greiða eignarnámsþola kr. 187.625.- auk virðisaukaskatts í málskostnað og kr. 400.000.- í ríkissjóð vegna starfa Matsnefndar eignarnámsbóta að máli þessu.

ÚRSKURÐARORÐ:

Eignarnemi, Bolungarvíkurkaupstaður, Aðalstræti 12, Bolungarvík, greiði eignarnámsþola, Olgeiri Hávarðarsyni, kt. 040855-5489, Dísarlandi 10, Bolungarvík, kr. 19.277.039.- í eignarnámsbætur og kr. 187.625.- auk virðisaukaskatts í málskostnað.

Þá greiði eignarnemi kr. 400.000.- í ríkissjóð vegna starfa Matsnefndar eignarnámsbóta í máli þessu.

____________________________________
Helgi Jóhannesson hrl.

________________________________ ___________________________

Karl Axelsson hrl. Vífill Oddsson verkfr.




Úrskurðir, ákvarðanir og aðrar úrlausnir sem birtast á vef Stjórnarráðsins eru á ábyrgð viðkomandi stjórnvalds. 
Stjórnarráðið ber ekki ábyrgð á efni frá sjálfstæðum stjórnvöldum umfram það sem leiðir af lögum.

Hafa samband

Ábending / fyrirspurn
Ruslvörn
Vinsamlegast svaraðu í tölustöfum