Úrskurður nr. 319/2016
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 22. september 2016 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 319/2016
í stjórnsýslumáli nr. KNU16060043
Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Með stjórnsýslukæru, dags. 23. júní 2016, kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) þá ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 23. júní 2016, um að synja kæranda um hæli á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga um útlendinga, nr. 96/2002.
Kærandi krefst þess aðallega að Útlendingastofnun verði gert að taka hælisbeiðni sína til efnislegrar meðferðar líkt og kærandi sé að sækja um hæli frá [...] með vísan til 2. mgr. 46. gr. a sem og 45. gr. laga um útlendinga. Til vara krefst kærandi þess að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Í gögnum málsins greinir að kærandi hafi komið á lögreglustöðina við Hverfisgötu og sótt um hæli þann 25. maí 2015. Kærandi framvísaði ferðaskilríkjum útgefnum af grískum yfirvöldum við meðferð máls síns hjá Útlendingastofnun. Barst staðfesting á gildi þeirra skilríkja og stöðu kæranda sem flóttamanns á Grikklandi frá grískum yfirvöldum þann 29. september 2015. Þann 30. september 2015 tók Útlendingastofnun ákvörðun um að synja kæranda um hæli sem flóttamaður hér á landi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga um útlendinga. Kærandi kærði þá ákvörðun við birtingu þann 27. október 2015.
Kærunefnd útlendingamála kvað upp úrskurð þann 3. maí 2016 þar sem ákvörðun Útlendingastofnunar var felld úr gildi og lagt var fyrir stofnunina að taka málið upp að nýju. Þann 23. júní tók Útlendingastofnun að nýju ákvörðun um að synja kæranda um hæli sem flóttamaður hér á landi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f. Kærandi kærði þá ákvörðun við birtingu þann 23. júní. Greinargerð kæranda barst kærunefnd þann 12. júlí 2016.
Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kom fram að í 1. mgr. 46. gr. laga um útlendinga segir að flóttamaður skv. 44. gr. sem er hér á landi eða kemur hér að landi á samkvæmt umsókn rétt á að fá hér hæli. Þá segir í a-lið 1. mgr. 46. gr. a að með fyrirvara um ákvæði 45. gr. geti stjórnvöld synjað því að taka til efnismeðferðar umsókn skv. 1. mgr. 46. gr. ef umsækjanda hefur verið veitt hæli í öðru ríki.
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kom fram að í máli þessu liggi fyrir að kæranda hafi verið veitt réttarstaða flóttamanns og dvalarleyfi í Grikklandi. Kæranda hafi því verið veitt vernd skv. A. lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, sbr. viðauka við samninginn frá 1967, í öðru ríki.
Kærandi byggði umsókn sína á því að aðstæður hans á Grikklandi er vörðuðu húsnæði, atvinnu og félagslega þjónustu hafi verið svo slæmar að það hafi jafnast á við ómannúðlega og vanvirðandi meðferð í skilningi 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu og 45. gr. laga um útlendinga. Þá byggði kærandi einnig á því að hann hafi orðið fyrir miklu áreiti og aðkasti af hálfu Grikkja á meðan hann hafi dvalið þar í landi og jafnframt að hann hafi sjálfur orðið fyrir árás og ekki fengið aðstoð frá yfirvöldum í þeim málum.
Í ákvörðun Útlendingastofnunar er vísað til dómaframkvæmdar Mannréttindadómstóls Evrópu um inntak 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Sé það lagt til hliðsjónar niðurstöðu að dómstóllinn legði ekki skyldu á aðildarríki að sjá öllum sem dveldu innan lögsögu þeirra fyrir heimili og ekki almenna skyldu á aðildarríki til að veita viðurkenndum flóttamönnum fjárhagsaðstoð í því skyni að gera þeim kleift að viðhalda tilteknum lífskjörum.
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að gögn bendi til þess að í Grikklandi hafi hatursorðræða aukist talsvert í garð ákveðinna minnihlutahópa frá árinu 2009, ásamt því að ofbeldi gagnvart þeim hafi aukist og þá hafi aðgerðarleysi lögreglu verið gagnrýnt. Einnig kemur fram að grísk stjórnvöld hafi ráðist í ýmsar aðgerðir til að stemma stigu við þessu ástandi og úrbætur hafi verið gerðar á hegningarlögum ásamt því að gerendur séu frekar sóttir til saka vegna slíkra brota. Var það því mat Útlendingastofnunar að ástand mála í Grikklandi leiði ekki til þess að kærandi hafi ástæðu til þess að óttast ofsóknir í skilningi 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga og sé ekki í yfirvofandi hættu á að verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð í skilningi ákvæðisins verði hann sendur aftur til Grikklands.
Þá sagði í ákvörðun Útlendingastofnunar að með hugtakinu heimaland í 44. gr. laga um útlendinga sé, samkvæmt lögskýringargögnum með ákvæðinu, átt við það land sem viðkomandi eigi ríkisfang í. Kærandi, sem ríkisborgari [...], geti því ekki átt rétt á hæli sem flóttamaður vegna aðstæðna sinna á Grikklandi þar sem hann hafi þegar hlotið vernd. Kæranda var því synjað um stöðu flóttamanns hér á landi, sbr. 44. gr. laga um útlendinga.
Útlendingastofnun skoðaði jafnframt hvort aðstæður kæranda féllu undir ákvæði 12. gr. f laga um útlendinga, í samræmi við 8. mgr. 46. gr. laga um útlendinga. Varðandi dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða var vísað til skýrslu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna frá júlí 2013 og úrlausnar Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Samsam Mohammed Hussein og fl. gegn Hollandi og Ítalíu (mál nr. 27725/10) frá 2. apríl 2013. Það var mat Útlendingastofnunar að ekkert hafi fram komið um að kærandi hafi þörf á vernd á grundvelli heilbrigðisaðstæðna. Á Grikklandi séu engin viðvarandi mannréttindabrot og að íbúar landsins geti fengið vernd gegn ofbeldisbrotum og glæpum með aðstoð yfirvalda. Þá taki ákvæðið ekki til neyðar af efnahagslegum rótum eða vegna húsnæðisskorts. Því var það niðurstaða Útlendingastofnunar að synja bæri kæranda um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða skv. 12. gr. f laga um útlendinga. Þá var kæranda jafnframt synjað um dvalarleyfi vegna sérstakra tengsla við Ísland skv. 12. gr. f laga um útlendinga.
Kæranda var vísað frá landi og var réttaráhrifum ekki frestað með vísan til c-liðar 1. mgr. 32. gr laga um útlendinga.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Kærandi byggir mál sitt á því að aðstæður hans falli undir b- lið 46. gr. a. laga um útlendinga ekki síður en a- lið þar sem kærandi hafi komið hingað að eigin frumkvæði eftir verndarveitingu grískra stjórnvalda og því hvíli skylda á íslenskum stjórnvöldum að taka umsókn kæranda til efnismeðferðar á grundvelli 2. mgr. 46. gr. a laga um útlendinga vegna sérstakra aðstæðna hans.
Kærandi byggir á því að þrátt fyrir að hann hafi stöðu flóttamanns á Grikklandi séu aðstæður og aðbúnaður fyrir hann þar í landi svo slæmar að þær teljist sem ómannúðleg og vanvirðandi meðferð í skilningi 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu.
Kærandi kveðst ekki hafa haft húsnæði og verið án matar dögum saman í Grikklandi. Þá hafi hann ekki fengið viðeigandi heilbrigðisþjónustu og orðið fyrir miklu áreiti þar sem hann sé [...]. Kærandi byggir á því að íslensk stjórnvöld hafi ekki sent hælisleitendur til Grikklands á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um langa hríð. Sömu mannréttindi eigi að gilda um flóttamenn þar sem staða þeirra sé litlu eða engu betri en hælisleitenda í Grikklandi.
Aukinn flóttamannastraumur og efnahagsþrengingar hafi gert það að verkum að erfitt sé fyrir innflytjendur og flóttamenn að setjast þar að. Handhafar alþjóðlegrar verndar þurfi að keppa við gríska ríkisborgara um þá takmörkuðu þjónustu sem sé í boði. Þá hafi skortur á samþættingar- og aðlögunarferlum gert það að verkum að flóttamönnum sé mismunað og jafnvel útskúfað félagslega og efnahagslega. Þá séu dæmi um að einstaklingar sem hlotið hafi vernd hafi ekki fengið upplýsingar um stöðu sína og leiðbeiningar um hvernig þeir skuli bera sig að við að nýta sér þá þjónustu sem í boði sé. Kærandi vísar í alþjóðlegar skýrslur máli sínu til stuðnings.
Þá telur kærandi ljóst að Útlendingastofnun hafi metið ástandið í Grikklandi almennt en ekki á einstaklingsgrundvelli, þ.e. út frá málsástæðum kæranda. Ljóst sé að mál kæranda hafi ekki verið skoðað ofan í kjölinn af stofnuninni.
Kærandi byggir jafnframt á því að í alþjóðlegum skýrslum komi fram að ekkert félagslegt húsnæði sé í boði í Grikklandi eða aðrar lausnir eða stuðningsfyrirkomulag. Þá verði flóttamenn oft fyrir mismunun á húsnæðismarkaði, bæði vegna tungumálaörðugleika og vegna þess að þeir hafi ekki aðgang að gögnum sem beðið sé um. Jafnframt sé ljóst að mikið atvinnuleysi ríki á Grikklandi og eigi flóttafólk erfitt með að fá vinnu. Þeir sem fengið hafi stöðu flóttamanns hafi einnig ekki sama öryggisnet og grískir ríkisborgarar þegar allt annað þrýtur. Þá hafi Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna einnig lýst yfir áhyggjum af kynþáttafordómum, útlendingahatri, ofbeldi og öðrum birtingarmyndum mismununar og skorti á umburðarlyndi og telji öryggi hælisleitenda og flóttamanna í Grikklandi ógnað vegna þessa.
Að lokum gerir kærandi þá varakröfu að honum verði veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Kærandi sé frá [...] og hafi því ekki sömu tækifæri og grískir ríkisborgarar í Grikklandi, þrátt fyrir að réttindi hans séu sambærileg í orði. Kærandi hafi upplifað mikla kynþáttafordóma og óvild í sinn garð. Kæranda telur skilyrði 12. gr. f uppfyllt þar sem stjórnvöld í Grikklandi annað hvort vilji ekki eða geti ekki veitt fólki sem dvelst þar í landi aðstoð eða vernd.
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Afmörkun úrlausnarefnis
Kærunefnd telur að kærandi sé fyrst og fremst að sækja um hæli frá heimaríki sínu [...]. Málsástæður hans gefa þó einnig til kynna að hann sé að sækja um hæli frá Grikklandi, því ríki sem þegar hefur veitt honum vernd. Tekur neðangreind umfjöllun mið af því.
Lagarammi
Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga, með síðari breytingum, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga, með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951 ásamt viðauka við samninginn frá 1967 og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.
Auðkenni
Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi hafi framvísað ferðaskilríkjum útgefnum af grískum yfirvöldum og grísku dvalarleyfiskorti. Þá liggi einnig fyrir staðfesting grískra yfirvalda á að kærandi hafi sótt um hæli og verið veitt réttarstaða flóttamanns þar í landi. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi hafi sannað hver hann er með fullnægjandi hætti.
Mat á því hvort kærandi sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu
Við meðferð máls er litið til þess hvort kærandi sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu sem geti haft áhrif á niðurstöðu máls hans. Með því getur verið átt við hvort kærandi hafi mátt þola pyndingar, hvort kærandi sé barn eða hvort umsókn hans varði börn hans, hvort kynhneigð eða kynferði kæranda geti haft áhrif eða hvort kærandi geti verið ríkisfangslaus. Mat á stöðu kæranda fer ávallt fram og eru þau atriði sem koma til skoðunar ekki tæmandi.
Kærunefndin telur ekkert í gögnum málsins benda til þess að kærandi teljist vera í sérstaklega viðkvæmri stöðu.
Umsókn um hæli frá heimaríki. Ákvæði 45. og 46. gr. a laga um útlendinga
Í 1. mgr. 46. gr. laga um útlendinga kemur fram að flóttamaður skv. 44. gr. laganna, sem er hér á landi eða kemur hér að landi, á samkvæmt umsókn rétt á að fá hér hæli frá heimalandi sínu að uppfylltum ákveðnum skilyrðum. Stjórnvöld geta þó, á grundvelli a-liðar 1. mgr. 46. gr. a, og með fyrirvara um ákvæði 45. gr., synjað því að taka til efnismeðferðar umsókn á grundvelli 46. gr. laganna ef umsækjanda hefur verið veitt hæli í öðru ríki.
Með sama fyrirvara geta stjórnvöld einnig synjað um efnismeðferð á grundvelli b-liðar 1. mgr. 46. gr. a, ef umsækjandi hefur komið til landsins að eigin frumkvæði eftir að hafa hlotið vernd í öðru ríki eða eftir að hafa dvalist í ríki eða á svæði þar sem hann þurfti ekki að sæta ofsóknum og hafði ekki ástæðu til að óttast að verða sendur aftur til heimalands síns.
Samkvæmt 1. mgr. 45. gr. laga um útlendinga má ekki senda útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir sem gætu leitt til þess að hann skuli teljast flóttamaður eða ef ekki er tryggt að hann verði ekki sendur til slíks svæðis. Samsvarandi verndar skal útlendingur njóta sem vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð.
Við mat á 45. gr. laga um útlendinga verður m.a. að líta til 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þann 2. apríl 2013 lýsti Mannréttindadómstóll Evrópu kæru í máli Samsam Mohammed Hussein o.fl. gegn Hollandi og Ítalíu (mál nr. 27725/10) ótæka á þeim grundvelli að sú meðferð sem kærandi hlaut, bæði sem hælisleitandi og einstaklingur sem hlotið hefur vernd, gæti ekki talist brot gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Taldi dómstóllinn að ekki sé hægt að gera þá kröfu til aðildarríkja að veita öllum flóttamönnum húsaskjól eða fjárhagslega aðstoð til þess að viðhalda ákveðnum lífsskilyrðum.
Kærunefndin hefur lagt mat á aðstæður og málsmeðferð í Grikklandi m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum:
· 2015 – Country Reports on Human Rights Practices – Greece (United States Department of State, 13. apríl 2016),
· UNHCR observations on the current asylum system in Greece (UNHCR, desember 2014),
· Asylum Information Database, National Country Report: Greece (European Council on Refugees and Exiles, nóvember 2015),
· Greece as a Country of Asylum – UNHCR‘s Recommendations (UNHCR, 6. apríl 2015) og
· State of the World‘s Minorities and Indigenous Peoples 2015 – Greece (Minority Rights Group International, 2. júlí 2015).
Af framangreindum gögnum má sjá að grísk stjórnvöld hafa verið gagnrýnd vegna aðbúnaðar hælisleitenda og flóttamanna þar í landi. Samkvæmt ofangreindum skýrslum hefur Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna lagst gegn endursendingum hælisleitenda á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar til Grikklands síðan árið 2009. Þá hefur stofnunin fjallað um slæm áhrif efnahagshrunsins á aðstæður í landinu og möguleika viðurkenndra flóttamanna á að aðlagast grísku samfélagi. Ljóst er að þeir sem hlotið hafa alþjóðlega vernd í Grikklandi lifa oft á jaðri samfélagsins og eru stundum í raun félagslega útilokaðir. Hins vegar eiga þeir sem hlotið hafa alþjóðlega vernd sama rétt til félagslegrar aðstoðar og grískir ríkisborgarar. Jafnframt eru til staðar frjáls félagasamtök sem aðstoða þá sem hlotið hafa alþjóðlega vernd á Grikklandi við að kynna sér þau réttindi sem þeir eiga rétt á. Þá hefur Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna ekki lagst gegn flutningi þeirra sem hlotið hafa alþjóðlega vernd til Grikklands.
Kærunefndin telur að þó svo að aðstæðum einstaklinga með alþjóðlega vernd sé mjög ábótavant í Grikklandi að þá verði ekki fullyrt að aðstæður séu með þeim hætti að kærandi verði í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð verði hann endursendur þangað, líkt og 1. mgr. 45. gr. útlendingalaga kveður á um. Þá hefur kærunefnd ekki fundið nein gögn sem styðja það að kærandi sé í sérstaklegra slæmri stöðu vegna [...] og felur þá endursending kæranda til Grikklands ekki í sér brot gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu eða 13. gr. sama sáttmála.
Samkvæmt bréfi grískra stjórnvalda til Útlendingastofnunar, dags. 29. september 2015, hefur kærandi hlotið stöðu flóttamanns í Grikklandi en engin önnur gögn liggja fyrir í málinu sem benda til þess að hann hafi fengið annars konar vernd. Það er því mat kærunefndar að a-liður 1.mgr. 46. gr. a við í máli hans. Kæranda hefur verið veitt vernd í öðru ríki en heimaríki sínu sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, og viðauka við samninginn frá 1967. Með hliðsjón af 45. gr. útlendingalaga og í ljósi ofangreindra upplýsinga telur kærunefndin að Útlendingastofnun hafi verið heimilt að synja efnismeðferð á umsókn kæranda um hæli frá heimaríki sínu, [...], með vísan til a-liðar 1. mgr. 46. gr. a útlendingalaga.
Umsókn um hæli frá dvalarríki. Ákvæði 44. gr. útlendingalaga
Í ljósi þess að kærandi ber fyrir sig aðstæður á Grikklandi telur kærunefndin rétt að fjalla einnig um umsókn kæranda eins og hann væri að sækja um hæli þaðan.
Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Kærandi byggir kröfu sína á að hann þurfi vernd hér á landi á grundvelli þess að þær aðstæður sem bíði hans á Grikklandi séu ómannúðlegar og vanvirðandi.
Í 1. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:
Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.
Í lögskýringargögnum með þessari skilgreiningu kemur fram að heimaland sé það land þar sem viðkomandi eigi ríkisfang. Í máli kæranda er ljóst að hann hefur hlotið alþjóðlega vernd á Grikklandi og er með gilt dvalarleyfi þar í landi. Kærandi, sem er ríkisborgari [...], getur ekki átt rétt á hæli sem flóttamaður hér á landi vegna aðstæðna sinna á Grikklandi, því ríki sem veitt hefur honum vernd. Verður honum synjað um stöðu flóttamanns hér á landi á þeim grundvelli. Með vísan til framangreindrar umfjöllunar þá telur kærunefndin heldur ekki að endursending kæranda til Grikklands brjóti gegn 45. gr. útlendingalaga.
Dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Ákvæði 12. gr. f útlendingalaga.
Samkvæmt 8. mgr. 46. gr. útlendingalaga skal stjórnvald taka til skoðunar hvort aðstæður kæranda falli undir ákvæði 12. gr. f ef hann er ekki talinn flóttamaður.
Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun. Kærunefnd telur með vísan til orðalags ákvæðisins um „rík mannúðarsjónarmið“ og „ríka þörf á vernd“ auk lögskýringargagna sem fylgdu greininni, að dvalarleyfi á grundvelli 2. mgr. 12. gr. f laga um útlendinga verði ekki veitt nema aðstæður, bæði almennar og sérstakar m.t.t. heilsufars og félagslegra þátta, auk atvika sem þar er vísað til, nái ákveðnu alvarleikastigi þegar málið er virt í heild.
Í greinargerð kæranda er vísað til aðstæðna kæranda í Grikklandi, m.a. með vísan til stöðu hans sem [...]. Þar kemur m.a. fram að kærandi hafi upplifað mikla óvild í sinn garð auk almenns óöruggs ástands í landinu. Eins og að framan greinir tekur 12. gr. f laga um útlendinga til aðstæðna einstaklinga sem geta sýnt fram á ríka þörf á vernd. Þótt kærandi hafi búið við bágar aðstæður í Grikklandi er það mat kærunefndar að aðstæður og atvik í máli hans nái ekki því alvarleikastigi sem gerð er krafa um við veitingu dvalarleyfis á grundvelli 2. mgr. 12. gr. f laga um útlendinga.
Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga á grundvelli aðstæðna á Grikklandi. Þegar framburður kæranda er virtur í heild sinni ásamt gögnum málsins er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi heldur ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd á grundvelli mannúðarsjónarmiða eins og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga. Er því fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda á Grikklandi séu ekki með þeim hætti að rík mannúðarsjónarmið standi til þess að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga.
Þá tekur kærunefndin jafnframt undir niðurstöðu Útlendingastofnunar um að kærandi uppfylli ekki skilyrði 12. gr. f útlendingalaga um sérstök tengsl við landið. Eins og fram kemur í gögnum málsins hefur kærandi aðeins dvalið á landinu í tengslum við umsókn sína um hæli og aðeins í skamman tíma.
Samantekt
Með vísan til alls þess sem að framan er rakið þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar.
Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
Hjörtur Bragi Sverrisson
Anna Tryggvadóttir Pétur Dam Leifsson