Nr. 204/2017 - Úrskurður

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 19. apríl 2017 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 204/2017

í stjórnsýslumáli nr. KNU17030018

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Þann 14. mars 2017 kærði […], fd. […], ríkisborgari […] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 9. mars 2017, um að taka ekki til efnismeðferðar umsókn hans um alþjóðlega vernd á Íslandi og endursenda hann til Danmerkur.

Kærandi krefst þess að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að Útlendingastofnun verði gert að taka umsókn hans um alþjóðlega vernd til efnislegrar meðferðar, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests.

II. Málsmeðferð

Kærandi lagði fram umsókn um alþjóðlega vernd á Íslandi þann 17. janúar 2017. Við leit að fingraförum kæranda í Eurodac gagnagrunninum, þann 17. janúar 2017, kom í ljós að fingraför hans höfðu hvergi verið skráð. Þar sem kærandi hafði áður sótt um alþjóðlega vernd í Danmörku var þann 24. janúar 2017 beiðni um viðtöku kæranda og umsóknar hans um alþjóðlega vernd beint til yfirvalda í Danmörku, sbr. b-lið 1. mgr. 18. gr. reglugerðar Evrópuþingsins og ráðsins (ESB) nr. 604/2013 (hér eftir nefnd Dyflinnarreglugerðin). Þann 26. janúar 2017 barst svar frá dönskum yfirvöldum þess efnis að þau samþykktu viðtöku kæranda á grundvelli b-liðar 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar. Útlendingastofnun ákvað þann 9. mars 2017 að taka ekki umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi til efnismeðferðar og að hann skyldi endursendur til Danmerkur. Kærandi kærði ákvörðunina við birtingu þann 14. mars 2017 til kærunefndar. Greinargerð kæranda barst kærunefnd 21. mars 2017. Viðbótargagn var lagt fram í málinu 23. mars sl.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Niðurstaða ákvörðunar Útlendingastofnunar var sú að umsókn kæranda um alþjóðlega vernd yrði ekki tekin til efnismeðferðar hér á landi og hann skyldi endursendur til Danmerkur. Lagt var til grundvallar að Danmörk virði ákvæði mannréttindasáttmála Evrópu og flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna, þar með talið bann við endursendingu til ríkis þar sem líf og frelsi kæranda kynni að vera í hættu (non-refoulement). Því fæli flutningur kæranda til Danmerkur ekki í sér brot gegn 33. gr. Flóttamannasamningsins, 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu eða 1. og 2. mgr. 42. gr. laga um útlendinga.

Útlendingastofnun benti á í ákvörðun sinni að dönsk stjórnvöld samþykktu beiðni um viðtöku kæranda á grundvelli b-liðar 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar sem þýði að máli kæranda sé ekki endanlega lokið hjá dönskum stjórnvöldum. Að mati Útlendingastofnunar séu lögreglan og yfirvöld í Danmörku fyllilega í stakk búin til að verja umsækjanda telji hann sig vera í hættu í Danmörku. Þá var talið að kærandi hefði ekki slík tengsl við Ísland að ástæða væri til að beita ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Jafnframt væri ekki unnt að sjá að kærandi væri í sérstaklega viðkvæmri stöðu sem gæti haft áhrif á niðurstöðu í máli hans. Aðstæður kæranda féllu ekki undir 16. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar og væru ekki slíkar að ástæða væri til að beita 1. mgr. 17. gr. reglugerðarinnar í málinu. Kærandi skyldi yfirgefa Ísland og bæri að senda hann til Danmerkur, sbr. c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Fram kemur í greinargerð kæranda að í viðtölum hans hjá Útlendingastofnun dagana 20. janúar og 1. febrúar 2017 hafi kærandi greint frá því að hann hafi yfirgefið heimaland sitt árið 2014 og búið í Tyrklandi í eitt ár áður en hann hafi farið til Danmerkur. Kærandi og fjölskylda hans hafi ekki átt við nein vandamál að stríða í heimaríki fyrr en samtök [...] hafi komið til landsins. Kærandi kveður að hann vilji ekki fara aftur til Danmerkur þar sem aðstæður þar séu ekki góðar og kærandi hafi ekki notið mannréttinda. Hann hafi notið ófullnægjandi læknisaðstoðar m.a. vegna augnvandamála. Þá hafi hann orðið fyrir líkamsárás og tilkynnt lögreglu um það en lögreglan hafi ekkert aðhafst í málinu. Kærandi hafi notið ófullnægjandi lögfræðiaðstoðar vegna umsóknar sinnar um alþjóðlega vernd og sé viss um að hann fái synjun á umsókn sinni í Danmörku. Kærandi kveður að heilsufar hans sé ekki gott, […] og þurfi aðstoð sálfræðings til að vinna úr. Þá kemur fram í greinargerð að kærandi hafi verið kvaddur í herskyldu […], og séu gögn því til stuðnings lögð fram með greinargerð kæranda.

Fram kemur í greinargerð að krafa kæranda um að vera ekki sendur aftur til Danmerkur byggi aðallega á því að þangað megi ekki senda hann vegna sérstakra ástæðna með vísan til 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga. Í slíkum tilvikum beri stjórnvöldum skylda til að taka umsókn til efnismeðferðar, líkt og orðalag ákvæðisins gefi til kynna. Þrátt fyrir að mál kæranda gæti samkvæmt orðanna hljóðan fallið undir c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga sé ótækt að beita heimildinni í tilviki kæranda.

Í greinargerð kæranda kemur fram að með breyttri stefnu danskra stjórnvalda í innflytjendamálum hafi umsóknum um alþjóðlega vernd í landinu fækkað mikið. Fjöldi umsókna í Danmörku árið 2015 hafi verið 19.940 en árið 2016 hafi þær verið 6170 sem jafngildi 70% fækkun milli ára. Tölfræðin sýni að mestar líkur séu á því að umsækjendum um alþjóðlega vernd frá […] og […] verði synjað um vernd í Danmörku en flestum öðrum ríkjum Evrópu. Einstaklingar frá […], líkt og kærandi, fái eingöngu í um […] % tilvika vernd í Danmörku, samanborið við […]% tilvika í öðrum aðildarríkjum Evrópusambandsins. Fyrir liggi að Danmörk reki eina ströngustu innflytjendalöggjöf í Evrópu og að málefni umsækjenda um alþjóðlega vernd og flóttamanna séu mjög eldfim þar í landi. Þegar straumur flóttamanna hafi farið að aukast á árunum 2014 og 2015 hafi ríkisstjórn Danmerkur beitt sér gegn því að flóttamenn leiti til landsins. Auglýst hafi verið í dagblöðum í Mið-Austurlöndum að flóttafólk væri ekki velkomið til Danmerkur. Lög hafi verið sett sem kveðið hafi á um rétt ríkisins til að leggja hald á verðmæti þeirra flóttamanna sem komið hafi inn í landið, að víkja megi frá rétti umsækjenda um alþjóðlega vernd um að hitta dómara innan 72 klukkustunda frá komunni til landsins, takmarka rétt fólks sem flýi stríðsástand til dvalar í Danmörku, að hýsa megi einstæða karlmenn í tjöldum, takmarkaðri rétt til fjölskyldusameiningar og aukinn rétt yfirvalda til að hneppa umsækjendur um alþjóðlega vernd í varðhald.

Flóttamannastofnun hafi gagnrýnt afstöðu danskra stjórnvalda og telji hana vera í andstöðu við ákall stofnunarinnar um að Evrópuríki, hvert um sig, axli ábyrgð á flóttamannavandanum. Þá hafi stofnunin lýst því yfir að hertar aðgerðir danskra stjórnvalda í þeim tilgangi að minnka flæði flóttamanna til Danmerkur ali á útlendingaandúð, ótta og geti haft lífshættulegar afleiðingar fyrir umsækjendur um alþjóðlega vernd. Hafi stofnunin biðlað til danskra stjórnvalda að endurskoða stefnu sína í málefnum flóttafólks og umsækjenda um alþjóðlega vernd. Þess beri að geta að þann 24. maí 2016 hafi Mannréttindadómstóll Evrópu komist að þeirri niðurstöðu í máli Biao gegn Danmörku (mál nr. 38590/10) að dönsku lögin um fjölskyldusameiningu flóttamanna hafi brotið gegn Mannréttindasáttmála Evrópu.

Með aukningu umsækjenda um alþjóðlega vernd sé undirmönnun og skortur á búsetuúrræðum vaxandi vandamál í landinu. Í opinberum skýrslum hafi enn fremur verið bent á tiltekin mannréttindavandamál í hæliskerfinu í Danmörku. Þar beri helst að nefna ófullnægjandi heilbrigðisskoðun og aðgang að heilbrigðisþjónustu fyrir einstaklinga sem fengið hafi synjun á umsókn sinni, vanhöld á því að lögregluþjónar beri auðkenni og lagalegar takmarkanir á ferðafrelsi. Þá hafi takmarkanir á möguleikum umsækjenda um alþjóðlega vernd til þess að vinna verið gagnrýndar. Áhyggjum hafi einnig verið lýst af langvarandi varðhaldi einstaklinga sem fengið hafi synjun á umsókn sinni auk þess sem ekki sé nægilega gætt að aðgreiningu almennra umsækjenda um alþjóðlega vernd og svo þeirra einstaklinga sem séu í sérstaklega viðkvæmri stöðu, svo sem þolenda pyndinga, fólks með geðræn vandamál og barna.

Í greinargerð kæranda er vísað til nýlegra breytinga á lögum um útlendinga og byggt á því að vilji löggjafans hafi verið að víkka út gildissvið 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016, frá beitingu stjórnvalda á sambærilegu ákvæði í eldri lögum. Sé það í samræmi við meginreglu nýju laganna um að allar umsóknir um alþjóðlega vernd skuli teknar til efnismeðferðar. Við meðferð máls beri stjórnvöldum að rannsaka og meta hvort umsækjandi um alþjóðlega vernd sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu sem geti haft áhrif á mál hans. Í ákvörðun Útlendingastofnunar komi fram að af viðtali við umsækjanda hafi ekki verið unnt að sjá að hann sé í sérstaklega viðkvæmri stöðu sem geti haft áhrif á niðurstöðu í máli hans án þess að vikið sé að frekari rökstuðningi. Fyrir liggi að kærandi hafi lagt einsamall á flótta frá heimaríki aðeins 15 ára gamall og sótt um alþjóðlega vernd hér á landi þegar hann var 18 ára. Í leiðbeiningum Flóttamannastofnunar á aldursgreiningum komi fram að einstaklingar á aldrinum 18-24 ára séu viðkvæmir einstaklingar sem þurfi oft á tíðum sama stuðning og úrræði og fylgdarlaus börn. Gefi því auga leið að það þurfi sérstaklega að taka tillit til stöðu ungra einstaklinga, svo sem kæranda, við ákvarðanatöku. Þá liggi fyrir að kærandi hafi verið kvaddur í herskyldu […], og jafnframt sú staðreynd að líkur hans á veitingu alþjóðlegrar verndar af hálfu danskra stjórnvalda séu þverrandi vegna hertrar stefnu danskra stjórnvalda í hælismálum. Þá sé andleg heilsa kæranda ekki góð en hann hafi lýst því að […]. Með vísan til framangreinds sé byggt á því að fyrir hendi séu slíkar sérstakar ástæður skv. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga sem skyldi íslensk stjórnvöld til að taka umsókn kæranda um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Fyrir liggur í máli þessu að dönsk stjórnvöld hafa samþykkt viðtöku á kæranda á grundvelli b-liðar 1. mgr. 18. gr. Dyflinnarreglugerðarinnar, en Ísland skuldbatt sig til að fylgja reglugerðinni með samningi Íslands, Noregs og Evrópusambandsins frá 19. janúar 2001, um viðmiðanir og fyrirkomulag við að ákvarða hvaða ríki skuli fara með beiðni um alþjóðlega vernd sem lögð er fram í aðildarríki eða á Íslandi eða í Noregi. Í III. kafla Dyflinnarreglugerðarinnar koma fram viðmið, í ákveðinni forgangsröð, um hvaða ríki skuli bera ábyrgð á umsókn um alþjóðlega vernd. Samþykki Danmerkur er byggt á því að kærandi sé með umsókn um alþjóðlega vernd til meðferðar þar í landi.

Í c-lið 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga kemur fram að umsókn um alþjóðlega vernd skv. 37. gr. skuli tekin til efnismeðferðar nema heimilt sé að krefja annað ríki sem tekur þátt í samstarfi á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar um að taka við umsækjanda. Í 2. mgr. 36. gr. kemur fram að ef svo standi á sem greini í 1. mgr. skuli þó taka umsókn um alþjóðlega vernd til efnismeðferðar ef útlendingurinn hefur slík sérstök tengsl við landið að nærtækast sé að hann fái hér vernd eða ef sérstakar ástæður mæli annars með því. Ef meira en 12 mánuðir hafa liðið frá því að umsókn um alþjóðlega vernd barst fyrst íslenskum stjórnvöldum og tafir á afgreiðslu hennar eru ekki á ábyrgð umsækjanda sjálfs skal taka hana til efnismeðferðar.

Þá er í 3. mgr. 36. gr. laga um útlendinga tekið fram að ef beiting 1. mgr. myndi leiða til þess að brotið væri gegn 42. gr., t.d. vegna aðstæðna í því landi sem senda á umsækjanda til, skuli taka umsókn til efnismeðferðar. Í 1. mgr. 42. gr. laga um útlendinga er kveðið á um að ekki sé heimilt að senda útlending eða ríkisfangslausan útlending til svæðis þar sem hann hefur ástæðu til að óttast ofsóknir, sbr. 37. og 38. gr., eða vegna svipaðra aðstæðna og greinir í flóttamannahugtakinu er í yfirvofandi hættu á að láta lífið eða verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þá segir í 2. mgr. ákvæðisins að 1. mgr. eigi einnig við um sendingu útlendings til svæðis þar sem ekki er tryggt að hann verði ekki sendur áfram til slíks svæðis sem greinir í 1. mgr.

Við mat á því hvort senda eigi umsækjanda um alþjóðlega vernd til ríkis, sem hefur samþykkt að taka við honum á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar, ber stjórnvöldum jafnframt að leggja sjálfstætt mat á hvort aðstæður þar brjóti gegn 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá ber stjórnvöldum að leggja mat á hvort málsmeðferð vegna umsókna um alþjóðlega vernd tryggi umsækjendum raunhæfa leið til að ná fram rétti sínum, sbr. 13. gr. sáttmálans. Í samræmi við framkvæmd Mannréttindadómstóls Evrópu skal mat á meðferð umsókna um alþjóðlega vernd og móttöku og aðbúnaði umsækjenda taka mið af einstaklingsbundnum aðstæðum í hverju máli.

Kærunefnd útlendingamála hefur lagt mat á aðstæður og málsmeðferð í Danmörku, m.a. með hliðsjón af eftirfarandi skýrslum og gögnum:

• Country Factsheet Denmark (European Union Agency for Fundamental Rights, september 2010)
• Report by Nils Muižnieks Commissioner for Human Rights of the Council of Europe Following his visit to Denmark from 19 to 21 November 2013 (Council of Europe: Commissioner for Human Rights, 24. mars 2014)
• Denmark 2016 Human Rights Report (United States Department of State, 3. mars 2017)
• Dublin II – national asylum procedure in Denmark (Danish Refugee Council, 2011)
• Amnesty International Report 2016/17 - Denmark (Amnesty International, 22. febrúar 2017)
• Freedom in the world 2016 – Denmark (Freedom House, 2016)
• Upplýsingar af heimasíðu sem danska Útlendingastofnunin heldur úti: www.nyidanmark.dk, Udlændingestyrelsen og Styrelsen for International Rekruttering og Integrations.

Í framangreindum gögnum kemur fram að danska útlendingastofnunin (d. Udlændingestyrelsen) tekur ákvarðanir er varða umsóknir um alþjóðlega vernd í Danmörku og eiga umsækjendur um alþjóðlega vernd þess almennt kost að bera synjun dönsku útlendingastofnunarinnar undir sérstaka kærunefnd útlendingamála (d. Flygtningenævnet). Danska útlendingastofnunin skoðar sérstaklega hvert mál fyrir sig með tilliti til þeirra upplýsinga sem umsækjandinn veitir ásamt þeim almennu upplýsingum sem liggja fyrir um aðstæður í heimaríki hans. Almennt kemur umsækjandi, sem hefur kært synjun á umsókn um alþjóðlega vernd, fyrir hina dönsku kærunefnd útlendingamála og skýrir mál sitt munnlega fyrir nefndinni. Hafi umsækjandi um alþjóðlega vernd í Danmörku fengið lokaniðurstöðu í máli sínu getur hann lagt fram nýja umsókn um alþjóðlega vernd telji hann nýjar ástæður eða breyttar aðstæður vera fyrir hendi í máli hans sem ekki voru fyrir hendi þegar mál hans var áður til meðferðar. Þá eiga umsækjendur um alþjóðlega vernd þess kost að leggja fram beiðni fyrir Mannréttindadómstól Evrópu um bráðabirgðaráðstöfun, skv. 39. gr. málsmeðferðarreglna dómstólsins, telji þeir endanlega niðurstöðu um synjun á alþjóðlegri vernd og brottvísun til heimaríkis hafa í för með sér hættu á ofsóknum eða meðferð sem muni brjóta í bága við ákvæði mannréttindasáttmálans.

Af þeim gögnum sem kærunefnd hefur kynnt sér er ljóst að dönsk stjórnvöld uppfylla skyldur sínar varðandi lögfræðiaðstoð við umsækjendur um alþjóðlega vernd skv. tilskipun Evrópuþingsins og ráðsins nr. 32/2013 um málsmeðferð við veitingu og afturköllun alþjóðlegrar verndar, sbr. 19. og 20. gr. hennar. Dönsk yfirvöld tryggja umsækjendum ekki endurgjaldslausa lögfræðiaðstoð við meðferð máls á fyrsta stjórnsýslustigi. Hins vegar eiga umsækjendur rétt á lögfræðiaðstoð sér að kostnaðarlausu við meðferð máls á kærustigi. Þá veita frjáls félagasamtök að nafni Dansk Flygtningehjælp lögfræðiráðgjöf til umsækjenda um alþjóðlega vernd þeim að kostnaðarlausu.

Umsækjendur um alþjóðlega vernd eiga rétt á að vera í Danmörku á meðan mál þeirra er til meðferðar fyrir dönskum stjórnvöldum. Af framangreindum gögnum um Danmörku má ráða að umsækjendur fá gistingu í móttökumiðstöðvum þar til ákvörðun um brottvísun kemur til framkvæmdar eða umsækjandi yfirgefur Danmörku sjálfviljugur. Jafnframt eiga umsækjendur rétt á dagpeningum til grunnframfærslu eða mat án endurgjalds í móttökumiðstöðvum. Þá bendir ekkert til þess að umsóknum […] umsækjenda um alþjóðlega vernd í Danmörku sé synjað sjálfkrafa eða þeir endursendir til heimaríkis án þess að leyst sé úr málum þeirra á einstaklingsgrundvelli.

Athugun kærunefndar á aðstæðum umsækjenda um alþjóðlega vernd í Danmörku hefur ekki leitt í ljós gögn sem gefa tilefni til að líta svo á að aðstæður eða móttökuskilyrði þeirra þar í landi séu þess eðlis að hætta sé á að endursending umsækjenda um alþjóðlega vernd til Danmerkur brjóti í bága við 1. eða 2. mgr. 42. gr. laga um útlendinga eða 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Þá benda öll gögn til þess að umsækjendum um alþjóðlega vernd séu tryggð úrræði til að leita réttar síns í Danmörku bæði fyrir landsrétti og fyrir Mannréttindadómstól Evrópu, sbr. 13. gr. mannréttindasáttmála Evrópu. Enn fremur er haft til hliðsjónar að Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna hefur ekki lagst gegn endursendingu umsækjenda um alþjóðlega vernd til Danmerkur á grundvelli Dyflinnarreglugerðarinnar.

Kærandi hefur greint frá því að hann hafi orðið fyrir líkamsárás í Danmörku sem hann hafi tilkynnt lögreglu, en hún hafi ekki aðhafst í málinu. Þau gögn sem kærunefnd hefur skoðað um aðstæður í Danmörku benda til þess að kærandi geti leitað aðstoðar yfirvalda í Danmörku óttist hann tiltekna aðila eða að á honum verði brotið.

Skilgreiningu á einstaklingi í sérstaklega viðkvæmri stöðu er að finna í 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga en þar kemur fram að átt sé við einstaklinga sem hafa sérþarfir sem taka þarf tillit til við meðferð máls eða geta ekki að fullu eða með engu móti nýtt sér rétt eða uppfyllt skyldur sem kveðið er á um í lögunum án aðstoðar eða sérstaks tillits, t.d. fylgdarlaus börn og alvarlega veikir einstaklingar. Fram hefur komið í málinu að kærandi hafi komið hingað til lands og sótt um alþjóðlega vernd þann 17. janúar 2017, […]. Kærandi kveðst vera við góða líkamlega heilsu […]. Að mati kærunefndar er kærandi ekki í sérstaklega viðkvæmri stöðu í skilningi 6. tölul. 3. gr. laga um útlendinga enda er hann fullorðinn einstaklingur og ná þau andlegu veikindi sem hann hefur lýst ekki þeim alvarleikaþröskuldi sem framangreint ákvæði gerir kröfu um. Hins vegar er ljóst að kærandi er ungur að aldri, en samkvæmt gögnum málsins er hann ný orðinn [...] ára, og er tekið tillit til þess við meðferð málsins. Þá veitir danska útlendingastofnunin umsækjendum um alþjóðlega vernd nauðsynlega heilbrigðisþjónustu sem þeir þurfa á að halda. Þó svo að mikið álag sé á hæliskerfi Danmerkur um þessar mundir telur kærunefnd ekki forsendur til annars, í ljósi þeirra upplýsinga sem liggja fyrir um aðstæður í Danmörku, en að leggja til grundvallar við úrlausn málsins að kærandi geti leitað sér heilbrigðisþjónustu við hæfi þar í landi.

Að teknu tilliti til einstaklingsbundinna aðstæðna kæranda er það mat kærunefndar að ekki séu fyrir hendi sérstakar ástæður sem mæli með því að mál hans verði tekið til efnismeðferðar hér á landi, sbr. 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Kærandi kvaðst í viðtali hjá Útlendingastofnun þann 1. febrúar 2017 ekki hafa sérstök tengsl við Ísland. Þar að auki er ekkert í gögnum málsins sem bendir til þess að kærandi hafi slík tengsl við landið að beita beri ákvæði 2. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Þá telur kærunefnd ljóst að síðari málsliður 2. mgr. 36. gr. eigi ekki við í máli kæranda þar sem ekki eru liðnir 12 mánuðir frá því að kærandi sótti um alþjóðlega vernd hér á landi, en hann lagði fram umsókn sína þann 17. janúar 2017.

Í máli þessu hafa dönsk stjórnvöld fallist á að taka við kæranda og umsókn hans um alþjóðlega vernd á grundvelli ákvæða Dyflinnarreglugerðarinnar. Í ljósi alls ofangreinds er það niðurstaða kærunefndar að rétt sé að synja því að taka til efnismeðferðar umsókn kæranda um alþjóðlega vernd hér á landi og senda kæranda til Danmerkur með vísan til c-liðar 1. mgr. 36. gr. laga um útlendinga.

Ákvörðun Útlendingastofnunar er því staðfest.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 104. gr. laga um útlendinga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá þeirri synjun. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því að endanleg ákvörðun var tekin. 

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.

Anna Tryggvadóttir, varaformaður

Erna Kristín Blöndal Þorbjörg Inga Jónsdóttir