Nr. 39/2019 - Úrskurður
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 23. janúar 2019 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 39/2019
í stjórnsýslumáli nr. KNU19010010
Kæra [...]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Þann 5. desember 2018 kærði [...], fd. [...], ríkisborgari [...] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 5. desember 2018, um brottvísun og endurkomubann til Íslands í þrjú ár.
Kærandi lagði ekki fram greinargerð hjá kærunefnd í málinu. Kærunefnd leggur til grundvallar að kærandi krefjist þess að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 7. gr. laga um útlendinga nr. 80/2016 og barst kæran fyrir lok kærufrests.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Með dómi héraðsdóms Reykjavíkur nr. [...] var kærandi dæmdur til fangelsisvistar í 30 daga fyrir [...]. Fullnustu refsingarinnar var frestað og fellur hún niður að liðnum tveimur árum frá uppkvaðningu dóms haldi hann almennt skilorð. Þann 29. nóvember 2018 var kæranda birt tilkynning Útlendingastofnunar að til skoðunar væri hjá stofnuninni að brottvísa honum og ákvarða endurkomubann vegna brota hans og yrði það gert á grundvelli d-liðar 1. mgr. 98. gr. laga um útlendinga. Var kæranda veittur frestur til að leggja fram skriflega greinargerð í málinu. Þann 4. desember 2018 barst stofnuninni greinargerð frá kæranda. Með ákvörðun Útlendingastofnunar þann 5. desember 2018 var kæranda vísað brott frá landinu og honum bönnuð endurkoma til landsins í þrjú ár. Kærandi kærði ákvörðunina til kærunefndar útlendingamála þann sama dag óskaði jafnframt eftir því að brottvísun yrði framkvæmd þrátt fyrir að kærufrestur væri ekki liðinn. Samkvæmt gögnum málsins var kærandi fluttur frá landinu með stoðdeild ríkislögreglustjóra þann 6. desember 2018.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Í ákvörðun Útlendingastofnunar var vísað til þess að kærandi hefði með dómi héraðsdóms Reykjavíkur verið dæmdur fyrir brot gegn [...]. Væru skilyrði d-liðar 1. mgr. 98. gr. laga um útlendinga til brottvísunar því fullnægt. Þá kæmi ekkert fram í gögnum stofnunarinnar sem leitt gæti til þess að brottvísun gæti talist ósanngjörn gagnvart kæranda eða nánustu aðstandendum hans, með hliðsjón af tengslum hans við landið. Var kæranda brottvísað og var lengd endurkomubanns ákveðin þrjú ár.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Kærunefnd barst ekki greinargerð frá kæranda. Í greinargerð kæranda til Útlendingastofnunar, dags. 4. desember 2018, kemur fram að hann hafi játað sakargiftir skýlaust og beðið dóminn afsökunar á hegðun sinni. Þá hafi hann í skýrslutökum hjá lögreglu upplýst um málsatvik og þátt annarra í málinu sem héraðsdómur hafi tekið tillit til þegar refsing hans hafi verið ákveðin. Kærandi hafi engan sakaferil og hafi komið hingað til lands í atvinnuleit. Byggir kærandi á því að staða hans hérlendis, þrátt fyrir umræddan dóm, jaðri við að hann hafi verið brotaþoli í mansalsmáli þar sem vinnuveitandi hans og tengdir aðilar hafi notfært sér bága stöðu hans og félaga hans. Kærandi fellst á að endurkomubann verði sem slíkt ákveðið en með vísan til framangreinds að það verði ákveðið eins stutt og unnt er, helst 6 mánuðir og ekki lengra en 12 mánuðir. Hafi kærandi hug á því að koma aftur til landsins með löglegum hætti og fá dvalarleyfi og atvinnuleyfi. Þá eigi hann konu og eitt barn sem hann vilji að komi til dvalar hjá sér á Íslandi á síðari stigum.
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Með dómi héraðsdóms Reykjavíkur nr. [...] var kærandi dæmdur fyrir brot gegn [...]. Samkvæmt gögnum málsins hefur kærandi aldrei verið með skráð lögheimili hér á landi né haft hér dvalarleyfi.
Í 98. gr. laga um útlendinga er mælt fyrir um brottvísun útlendings án dvalarleyfis. Samkvæmt d-lið 1. mgr. 98. gr. er heimilt að vísa útlendingi sem er án dvalarleyfis brott frá landinu ef hann hefur verið dæmdur hér á landi til refsingar eða til að sæta öryggisráðstöfunum fyrir háttsemi sem getur varðað fangelsi lengur en þrjá mánuði eða oftar en einu sinni verið dæmdur til fangelsisrefsingar á síðustu þremur árum. Líkt og fyrr greinir var kærandi með dómi héraðsdóms Reykjavíkur dæmdur fyrir brot sem varðað getur fangelsi allt að 8 árum skv. [...] og brot sem varðað getur fangelsi allt að sex mánuðum skv. [...]. Er því ljóst að skilyrðum d-liðar 1. mgr. 98. gr. laga um útlendinga er fullnægt.
Í 102. gr. laga um útlendinga er kveðið á um vernd gegn frávísun og brottvísun og takmarkanir á ákvörðun um brottvísun. Samkvæmt 3. mgr. 102. gr. skal brottvísun ekki ákveða ef hún, með hliðsjón af málsatvikum, alvarleika brots og tengslum útlendings við landið, felur í sér ósanngjarna ráðstöfun gagnvart útlendingi eða nánustu aðstandendum hans. Ekkert í gögnum málsins leiðir til þess að brottvísun kæranda geti talist ósanngjörn gagnvart honum eða nánustu aðstandendum með hliðsjón af tengslum hans við landið.
Samkvæmt framansögðu verður staðfest ákvörðun Útlendingastofnunar um brottvísun kæranda með vísan til d-liðar 1. mgr. 98. gr. laga um útlendinga. Þá verður ákvörðun Útlendingastofnunar um þriggja ára endurkomubann, sbr. 2. mgr. 101. gr. jafnframt staðfest, en ljóst er að endurkomubanni er m.a. ætlað að hafa almenn varnaðaráhrif gegn brotum útlendings á ákvæðum laga hér á landi.
Gögn málsins bera með sér að kærandi hafi yfirgefið landið þann 6. desember 2018 og verður því litið svo á að þriggja ára endurkomubann hafi hafist þá þeim degi, sbr. 4. mgr. 101. gr. laga um útlendinga.
Athygli kæranda er vakin á því að samkvæmt 2. mgr. 96. gr. laga um útlendinga er heimilt að fella endurkomubann úr gildi ef nýjar ástæður mæla með því og rökstutt er að orðið hafi verulegar breytingar á þeim aðstæðum sem réttlættu ákvörðun um endurkomubann.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
Anna Tryggvadóttir
Gunnar Páll Baldvinsson Anna Valbjörg Ólafsdóttir