Úrskurðarnefnd velferðarmála

Mál nr. 37/2025

Fimmtudaginn 13. mars 2025

A og B

gegn

Hafnarfjarðarbæ

Ú R S K U R Ð U R

Mál þetta úrskurða Hólmfríður Birna Guðmundsdóttir lögfræðingur, Agnar Bragi Bragason lögfræðingur og Eva Dís Pálmadóttir lögfræðingur.

Með kæru, 19. janúar 2025, kærðu A, og B, til úrskurðarnefndar velferðarmála ákvörðun Hafnarfjarðarbæjar, dags. 11. desember 2024, um uppsögn á húsaleigusamningi þeirra við sveitarfélagið.

I.  Málsatvik og málsmeðferð

Kærendur hafa verið með leigusamning við Hafnarfjarðarbæ frá september 2022 vegna félagslegs leiguhúsnæðis. Við endurnýjun húsaleigusamnings í september 2024 var kærendum tilkynnt að samningurinn yrði einungis endurnýjaður til sex mánaða þar sem eignastaða þeirra væri yfir eignamörkum reglugerðar nr. 1342/2020 um ráðstöfun leiguíbúða samkvæmt 37. gr. laga nr. 44/1998 um húsnæðismál. Kærendum bæri að skila eigninni til Hafnarfjarðarbæjar 31. mars 2025. Kærendur áfrýjuðu þeirri ákvörðun til fjölskylduráðs Hafnarfjarðar sem tók málið fyrir á fundi þann 10. desember 2024 og staðfesti uppsögnina. Kærendum var tilkynnt um þá ákvörðun með bréfi, dags. 11. desember 2024.

Kærendur lögðu fram kæru hjá úrskurðarnefnd velferðarmála 19. janúar 2025. Með bréfi, dags. 3. febrúar 2025, óskaði úrskurðarnefndin eftir greinargerð Hafnarfjarðarbæjar vegna kærunnar ásamt gögnum málsins. Greinargerð Hafnarfjarðarbæjar barst 17. febrúar 2025 og var hún kynnt kærendum með bréfi úrskurðarnefndar, dags. 18. febrúar 2025. Athugasemdir bárust ekki.

II. Sjónarmið kærenda

Kærendur greina frá því að þau séu foreldrar barns sem búi við mikla fötlun. Dóttir þeirra noti hjólastól og þurfi aðstoð við allar sínar þarfir líkt og fram komi í meðfylgjandi læknisvottorði, dags. 19. desember 2024.

Kærendur krefjist þess að ákvörðun fjölskylduráðs Hafnarfjarðar, dags. 11. desember 2024, um að leigusamningur við þau um félagslegt húsnæði verði ekki framlengdur, verði felld úr gildi og umsókn þeirra um endurnýjun verði samþykkt. Til vara krefjist kærendur þess að ákvörðunin verði felld úr gildi og málinu verði vísað til nýrrar meðferðar.

Hafnafjarðarbær hafi sett sér reglur um úthlutun á almennu leiguhúsnæði hjá bænum. Sveitarfélögum beri að fylgja eigin reglum um úthlutun á leiguhúsnæði. Geri þau það ekki kunni ákvarðanir þeirra að vera felldar úr gildi, sbr. meðal annars úrskurð úrskurðarnefndar verferðarmála í máli nr. 142/2024, dags. 16. maí 2024. Áskilið sé að reglurnar byggi á lögmætum sjónarmiðum og séu í samræmi við lög að öðru leyti. Í 12. gr. reglna Hafnarfjarðar séu talin upp þau atriði sem meðal annars geti valdið því að ekki komi til áframhaldandi leigu. Í þeirri upptalningu sé ekki að finna ákvæði um eignamörk. Hvergi annars staðar í reglunum sé heldur að finna skilyrði um eignamörk. Af reglunum og upplýsingum á heimasíðu Hafnarfjarðar þyki kærendum ljóst að ákvörðunin skuli fyrst og fremst byggja á  tekjum og mati á húsnæðisaðstæðum og félagslegum aðstæðum. Það felist einnig í ákvæðum laga nr. 40/1991 um félagsþjónustu sveitarfélaga en samkvæmt þeim skuli sveitarstjórnir tryggja framboð húsnæðis þeim fjölskyldum og einstaklingum sem ekki séu á annan hátt færir um að sjá fyrir fyrir húsnæði sökum lágra launa, þungrar framfærslubyrðar eða annarra félagslegra aðstæðna, sbr. 1. mgr. 45. gr. Af þeim rökstuðningi sem kærendum hafi verið birtur virðist ákvörðunin eingöngu byggð á hlutlægum upplýsingum um eignastöðu samkvæmt skattframtali og að það heildarmat á stöðu þeirra sem áskilið sé í reglum bæjarins og lögum hafi ekki farið fram. Af framangreindum ástæðum telji kærendur að meðferð málsins sé í andstöðu við reglur Hafnarfjarðar og landslög og að fella beri ákvörðunina úr gildi. Þá þyki kærendum að í ákvörðun fjölskylduráðs hafi skort vísun til viðeigandi ákvæða reglnanna eins og áskilið sé í 19. gr. reglnanna og stjórnsýslulögum.

Ákvæði fyrrnefndrar reglugerðar um rástöfun leiguíbúða sé svohljóðandi:

„3. gr. Heildareign leigjenda.

Samanlögð heildareign leigjenda íbúða samkvæmt reglugerð þessari að frádregnum heildarskuldum við upphaf leigu, með vísan til 72.-75. gr. laga um tekjuskatt samkvæmt skattframtali síðasta árs, staðfestu af ríkisskattstjóra, skal ekki nema hærri fjárhæð en 7.745.000 kr.“

Ákvæðið hvíli á heimild 3. mgr. 37. gr. laga um húsnæðismál þar sem kveðið sé á um að tekju- og eignamörk 1. og 2. mgr. sama ákvæðis skuli hækkuð til samræmis við þróun launa, verðlags og efnahagsmála.

Þar sem reglugerðin feli eingöngu í sér heimild til hækkunar á fjárhæðum lagaákvæðisins verði að ætla að ákvörðun sveitarfélagsins byggi í reynd á 2. mgr. 37. gr. laganna, en hún sé svohljóðandi:

„Samanlögð heildareign leigjenda íbúða skv. 1. mgr. að frádregnum heildarskuldum við upphaf leigu, með vísan til 72.–75. gr. laga um tekjuskatt samkvæmt skattframtali síðasta árs, staðfestu af ríkisskattstjóra, skal ekki nema hærri fjárhæð en 5.971.000 kr.“

Kærendur bendi á að samkvæmt ákvæðinu komi eignamörk eingöngu til álita við upphaf leigu. Af því leiði að Hafnarfjarðarbæ sé ekki stætt á að synja endurnýjun leigusamnings á þeirri forsendu að eignir þeirra hafi farið upp fyrir það hámark sem fram komi í reglugerð á þeim tíma sem liðinn sé síðan þau hafi hafið leigu á íbúðinni. Eins og fram hafi komið hafi upphaf leigu verið 14. september 2022. Með hliðsjón af því að félagslegt húsnæði sé hugsað sem tímabundið úrræði sem geri fólki í erfiðri stöðu kleift að koma undir sig fótunum sé jafnframt fullkomlega rökrétt að einstaklingar geti, á þeim tíma sem búið sé í félagslegu húsnæði, lagt fé til hliðar þannig að sparnaðurinn fari yfir þau mörk sem upphaflega hafi verið til viðmiðunar. Að öðrum kosti hefði fólk enga möguleika á að breyta aðstæðum sínum og slík úrræði því ekki tímabundin.

Sveitarfélaginu beri sem fyrr segi þvert á móti skylda til að framkvæma heildstætt mat á aðstæðum fjölskyldunnar og vísað sé til þess í athugasemdum við það frumvarp sem hafi orðið að breytingarlögum nr. 148/2019, en þar sé sérstaklega áréttað í athugasemdum við 2. gr. frumvarpsins að tekju- og eignamörk samkvæmt lögunum eigi ekki við úthlutun á íbúðarhúsnæði á vegum sveitarfélaga:

„Þá skal tekið fram að tekju- og eignamörk laganna gilda ekki um úthlutun á íbúðarhúsnæði á vegum sveitarfélaga enda er lagt til grundvallar að ákvörðun um úthlutun á félagslegu íbúðarhúsnæði á vegum sveitarfélaga taki mið af heildarmati á félagslegum aðstæðum umsækjanda um slíkt húsnæði. Vísast í því sambandi m.a. til 21. gr. laga um almennar íbúðir sem mælir fyrir um að 19. gr. laganna, þar sem m.a. er kveðið á um í 1. mgr. að almennum íbúðum skuli einungis úthlutað til leigjenda sem eru undir tekju- og eignamörkum skv. 10. gr. laganna, eigi ekki við um úthlutun almennra íbúða sem nýttar eru sem íbúðarhúsnæði á vegum sveitarfélaga.“

Samkvæmt reglum Hafnarfjarðar um úthlutun á almennu leiguhúsnæði hjá Hafnarfjarðarbæ komi fram að almennar leiguíbúðir hjá bænum séu hugsaðar sem tímabundið úrræði og að við gerð hvers leigusamnings skuli því gera skriflega áætlun í samvinnu við leigutaka um hve langan tíma leigutaki þurfi á aðstoð að halda, sbr. 1. og 9. gr. Engin slík áætlun hafi verið gerð eða mælst til þess af hálfu félagsráðgjafa fjölskyldunnar en sjálf myndu þau fagna aðstoð við að gera raunhæfa áætlun um að komast í frambúðarhúsnæði sem henti þörfum þeirra og þá sérstaklega þörfum dótturinnar.

Hvergi í reglunum sé gefið til kynna að reglur bæjarins séu þrengri en kveðið sé á um í lögunum hvað varði eignaaukningu. Þvert á móti sé í 5. gr. vísað til þess að við forgangsröðun skuli fyrst og fremst miðað við tekjur umsækjanda, húsnæðisaðstæður og félagslegar aðstæður. Ljóst sé að félagslegar aðstæður fjölskyldunnar séu mjög erfiðar. Eiginmaðurinn vinni fyrir fjölskyldunni en þær tekjur séu ekki miklar. Í dag lifi fimm manna fjölskyldan á um 400.000 kr. á mánuði.

Ástæða þess að eignir fjölskyldunnar hafi aukist sé sú að eiginkonan hafi verið í vinnu á árinu 2024 og hafi lagt fyrir allar þær tekjur en þau hafi vonast til að safna fyrir útborgun á eigin húsnæði. Vegna eigin heilsu og þarfa dóttur þeirra hafi eiginkonan sagt starfi sínu lausu. Hún sé aðal umönnunaraðili dótturinnar sem þurfi það mikla aðstoð og stuðning að það gangi ekki upp að eiginkonan sé á vinnumarkaði. Dóttir kærenda þurfi mjög oft að fara upp á spítala, gjarnan með litlum fyrirvara, sæki sjúkraþjálfun og það þurfi að hafa umsjón með þvaglegg og núna stólpípu alla daga. Þá hafi álagið tekið sinn toll á heilsufar eiginkonunnar.

Kærendur telji að við áskilið heildarmat á stöðu fjölskyldunnar hafi ekki verið tekið tillit til þess álags sem fylgi umönnun dótturinnar vegna fötlunar hennar og tilheyrandi áhrifa á fjárhagslega og félagslega stöðu þeirra. Kærendur telji einnig að við töku ákvörðunarinnar hafi það sem dóttur þeirra sé fyrir bestu ekki haft forgang líkt og áskilið sé í 2. mgr. 1. gr. barnalaga nr. 76/2003. Í lögum nr. 19/2013 um samning Sameinuðu þjóðanna um réttindi barnsins segi jafnframt í 1. mgr. 3. gr. að það sem barni sé fyrir bestu skuli ávallt hafa forgang þegar félagsmálastofnanir á vegum hins opinbera eða einkaaðila, dómstólar, stjórnvöld eða löggjafarstofnanir geri ráðstafanir sem varði börn. Ákvæðið leggi því auknar skyldur á félagsmálayfirvöld þegar komi að börnum. Einnig komi fram í samningi Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks (SSRF), sem Ísland hafi fullgilt, að í öllum aðgerðum sem snerti fötluð börn skuli fyrst og fremst hafa það að leiðarljósi sem sé viðkomandi barni fyrir bestu, sbr. 2. mgr. 7. gr. SSRF. Í SSRF sé jafnframt kveðið á um skyldu aðildarríkja til að tryggja fötluðu fólki aðgang að húsnæðiskerfi á vegum hins opinbera, sbr. d-lið 2. mgr. 28. gr. SSRF en í 3. mgr. 1. gr. laga um félagsþjónustu sveitarfélaga sé sérstaklega kveðið á um að við framkvæmd laganna sé tekið mið af alþjóðlegum skuldbindingum sem íslensk stjórnvöld hafi gengist undir, einkum SSRF.

Líkt og að framan sé lýst sé fjárhagsleg og félagsleg staða kærenda slæm og vegna þess hafi þau ekki annað húsnæðisúrræði. Án húsnæðis geti þau ekki tryggt dóttur þeirra þá aðstöðu og aðstoð sem hún þarfnist vegna fötlunar.

Einnig telji kærendur að synjun á leigu eða áframhaldandi leigu á félagslegu húsnæði á grundvelli eignamarka sem ekki gefi raunsæja mynda af stöðu húsnæðismarkaðar sé í andstöðu við 76. gr. stjórnarskrárinnar. Þau sameiginlegu eignamörk sem vísað sé til í ákvörðuninni samkvæmt reglugerð um ráðstöfun leiguíbúða séu 7.745.000 kr. Almenn krafa um eiginfjárframlag í fasteign sé 30%. Upphæð sem nemi eignamörkunum gæti samkvæmt því myndað eiginfjárframlag til íbúðar að verðmæti um 25,8 milljónir. Sú eign sem lögð sé til grundvallar í máli kærenda sé lítið hærri og hvort tveggja augljóslega óraunhæft miðað við verð á fasteignum í dag. Aukin heldur séu þau fimm manna fjölskylda og þurfi sérútbúið húsnæði og aukna félagslega aðstoð vegna fötlunar dóttur þeirra.

Að öllu framangreindu virtu ítreki kærendur framangreindar kröfur sínar.

III. Sjónarmið Hafnarfjarðarbæjar

Í greinargerð Hafnarfjarðarbæjar kemur fram að kærendur hafi fengið úthlutað félagslegu leiguhúsnæði hjá sveitarfélaginu í september 2022. Hjónin búi þar ásamt þremur börnum sínum og eitt barnanna sé með stuðningþjónustu í stuðnings- og stoðþjónustudeild Hafnarfjarðarbæjar vegna fötlunar. Við endurnýjun á leigusamningi þurfi ávallt að skila inn skattframtali og staðgreiðsluskrá svo hægt sé að meta hvort skilyrði leiguréttar í 1. og 5. gr. reglna um úthlutun á almennu félagslegu leiguhúsnæði séu enn til staðar, sbr. 12. gr. sömu reglna. Í 12. gr. reglna sveitarfélagsins segi að áframhaldandi leiguafnot séu háð mati á aðstæðum leigutaka hverju sinni áður en til endurnýjunar leigusamnings komi.

Leigusamningur kærenda hafi runnið út 30. september 2024 og gögnum vegna endurnýjunar á leigusamningi hafi verið skilað 4. október 2024. Þess beri að geta að leigutaki hafi ekki skilað inn beiðni um áframhaldandi leigu tveimur mánuðum fyrir lok leigutíma, sbr. 10. gr. reglna um úthlutun á almennu leiguhúsnæði en honum hafi verið leiðbeint og bent á þá reglu í tölvupósti í mars 2024.

Í 1. gr. reglna um úthlutun á almennu leiguhúsnæði hjá Hafnarfjarðarbæ segi að reglurnar byggi á 1. mgr. 37. gr. laga nr. 44/1998 um húsnæðismál til að tryggja þeim sem búi við erfiðar félagslegar aðstæður rétt til að sækja um félagslegt leiguhúsnæði hjá sveitarfélaginu. Í 2. mgr. 37. gr. laga um húsnæðismál sé kveðið á um að leigjendur þurfi að uppfylla ákveðin eignamörk til að falla undir ákvæði 1. mgr. 37. gr. laganna. Reglugerð nr. 1342/2020, um ráðstöfun leiguíbúða samkvæmt 37. gr. laga nr. 44/1998 um húsnæðismál, með síðari breytingum, hafi verið sett með stoð í 37. gr. laga um húsnæðismál. Sveitarfélagið hafi miðað við þau eignamörk sem fram komi í 3. gr. reglugerðarinnar við mat á því hvort skilyrði laganna og reglna sveitarfélagsins séu uppfyllt.

Kærendur vísi til þess að eignamörk geti aðeins átt við í upphafi leigu samkvæmt orðalagi 3. gr. reglugerðar nr. 1342/2020 en eðli málsins samkvæmt eigi eignamörk einnig við þegar gerður sé nýr leigusamningur, enda hafi eldri leigusamningur runnið sitt skeið og um sé að ræða upphaf nýs leigusamnings og endurmat á aðstæðum. Einnig vísi kærendur til þess að þau uppfylli áfram það skilyrði að búa við erfiðar félagslegar aðstæður í skilningi laga um húsnæðismál og reglna sveitarfélagsins um úthlutun á almennu leiguhúsnæði.

Mál kærenda hafi verið tekið fyrir á húsnæðisfundi 7. október 2024 og fyrir hafi legið að samkvæmt skattframtali hafi þau verið yfir eignamörkum. Eignir hafi samtals verið 11.021.289 kr. (bankainnistæður 8.591.289 kr. og bifreið 2.430.000 kr.) og eftirfarandi bókun hafi verið gerð:

„Niðurstaða: Endurnýja leigusamning til 6 mánaða, upplýsa A um að eftir það verði leigusamningi ekki framlengt vegna eignastöðu.

Bókun: Samþykkt að veita leigjanda leigusamning til 6 mánaða, þar sem eignastaða leigjanda er yfir eignamörkum skv. reglugerð um ráðstöfun leiguíbúða skv. 37. gr. laga um húsnæðismál nr. 44/1998 með síðari breytingum. Leigutaka ber að skila eigninni til Hafnarfjarðarbæjar 31.mars 2025.“

Á húsnæðisfundi sé lagt heilstætt mat á félagslegar aðstæður einstaklinga og þær upplýsingar hafi legið fyrir um fjölskylduna sem nauðsynlegar séu til að meta aðstæður þeirra út frá reglum um úthlutun á félagslegu leiguhúsnæði, þar á meðal um fötlun barns og þá stuðningsþjónustu sem barn þurfi á að halda. Dóttir kærenda notist við akstursþjónustu fyrir fatlaða, sé með sjö stig á SIS mati vegna hreyfihömlunar og sé með samþykktan einstaklingsstuðning fyrir árið 2025 upp á 20 tíma á mánuði. Þar sem leigutaki sjálfur sé ekki með fötlun, yfir eignamörkum og báðir foreldrar með tekjur er endurmat hafi farið fram hafi verið talið hæfilegt að veita kærendum sex mánuði til að finna annað húsnæði sem uppfylli þeirra þarfir.

Þann 10. desember 2024 hafi fjölskylduráð Hafnarfjarðar staðfest niðurstöðu fjölskyldu- og barnamálsviðs.

IV. Niðurstaða

Kærð er ákvörðun Hafnarfjarðarbæjar um uppsögn á húsaleigusamningi kærenda við sveitarfélagið á þeirri forsendu að þau væru yfir eignamörkum reglugerðar nr. 1342/2020, um ráðstöfun leiguíbúða samkvæmt 37. gr. laga nr. 44/1998 um húsnæðismál.

Í IV. kafla laga nr. 40/1991 um félagsþjónustu sveitarfélaga er að finna almenn ákvæði um rétt til félagsþjónustu á vegum sveitarfélaga. Þar segir í 12. gr. að sveitarfélag skuli sjá um að veita íbúum þjónustu og aðstoð samkvæmt lögunum og jafnframt tryggja að þeir geti séð fyrir sér og sínum. Samkvæmt 45. gr. laganna skulu sveitarstjórnir, eftir því sem kostur er og þörf er á, tryggja framboð af leiguhúsnæði, félagslegu kaupleiguhúsnæði og/eða félagslegum eignaríbúðum handa þeim fjölskyldum og einstaklingum sem ekki eru á annan hátt færir um að sjá sér fyrir húsnæði sökum lágra launa, þungrar framfærslubyrðar eða annarra félagslegra aðstæðna.

Í 1. gr. reglna um úthlutun á almennu leiguhúsnæði hjá Hafnarfjarðarbæ kemur meðal annars fram að rétt til að sækja um almennar leiguíbúðir eigi þeir sem búi við erfiðar félagslegar aðstæður, sbr. 1. mgr. 37. gr. laga nr. 44/1998 um húsnæðismál, VI. kafla reglugerðar nr. 1042/2013 um lánveitingar Íbúðalánasjóðs til sveitarfélaga, félaga og félagasamtaka sem ætlaðar séu til byggingar eða kaupa á leiguíbúðum og XII. kafla laga nr. 40/1991 um félagsþjónustu sveitarfélaga. Almennar leiguíbúðir séu hugsaðar sem tímabundið úrræði fyrir fólk í húsnæðiserfiðleikum eða neyðarúrræði. Í 9. gr. reglnanna kemur fram að í leigusamningi við leigutaka skuli tilgreina að framhald leigu sé háð breytingum á félagslegri stöðu leigutaka. Þá segir meðal annars í 12. gr. reglnanna að áframhaldandi leiguafnot séu háð mati á aðstæðum leigutaka hverju sinni áður en til endurnýjunar leigusamningsins komi, sbr. 10. gr.

Í gögnum málsins liggur fyrir húsaleigusamningur kærenda og Hafnarfjarðarbæjar, undirritaður 7. október 2024. Í 14. grein samningsins er kveðið á um sérákvæði á milli samningsaðila en þar kemur meðal annars fram að íbúðin sé leigð vegna tímabundinna félagslegra aðstæðna leigjanda á grundvelli þeirrar forsendu að leigjandi uppfylli skilyrði reglna um úthlutun á almennu leiguhúsnæði hjá Hafnarfjarðarbæ og sérstakar húsaleigubætur. Leigjandi skuldbindi sig til að víkja úr húsnæðinu ef hann uppfylli ekki lengur skilyrði til leiguréttar. Sama ákvæði var að finna í eldri húsaleigusamningi kærenda og Hafnarfjarðarbæjar frá 14. mars 2024.

Í VIII. kafla laga nr. 44/1998 um húsnæðismál er kveðið á um lán til leiguíbúða. Þar segir í 33. gr. að Húsnæðis- og mannvirkjastofnun sé heimilt að veita meðal annars sveitarfélögum lán til byggingar eða kaupa leiguíbúða. Í 37. gr. laganna er að finna ákvæði um ráðstöfun leiguhúsnæðis. Þar segir í 1. mgr. að árstekjur leigjenda íbúða sem veitt hafi verið lán til fyrir 10. júní 2016 og eingöngu séu ætlaðar tilgreindum hópi leigjenda sem séu undir ákveðnum tekju- og eignamörkum skuli ekki nema hærri fjárhæð en 5.532.000 kr. fyrir hvern einstakling en 7.746.000 kr. fyrir hjón og sambúðarfólk. Við þá fjárhæð bætist 1.383.000 kr. fyrir hvert barn eða ungmenni að 20 ára aldri sem búi á heimilinu. Með tekjum sé átt við allar tekjur samkvæmt II. kafla laga um tekjuskatt samkvæmt skattframtali síðasta árs, staðfestu af ríkisskattstjóra, að teknu tilliti til frádráttar samkvæmt 1., 3., 4. og 5. tölul. A-liðar 1. mgr. og 2. mgr. 30. gr. og frádráttar samkvæmt 31. gr. sömu laga. Samkvæmt 2. mgr. 37. gr. skal samanlögð heildareign leigjenda íbúða samkvæmt 1. mgr. að frádregnum heildarskuldum við upphaf leigu, með vísan til 72.–75. gr. laga um tekjuskatt samkvæmt skattframtali síðasta árs, staðfestu af ríkisskattstjóra, ekki nema hærri fjárhæð en 5.971.000 kr. Þá segir í 3. mgr. að fjárhæðir samkvæmt 1. og 2. mgr. komi til endurskoðunar ár hvert með tilliti til þróunar launa, verðlags og efnahagsmála og skuli vera í heilum þúsundum króna. Þegar framangreind skilyrði leiði til þess að fjárhæðir samkvæmt 1. og 2. mgr. hækki skuli ráðherra breyta þeim með reglugerð. Samkvæmt 3. gr. reglugerðar nr. 1342/2020, settri með stoð í 37. gr. laga um húsnæðismál, nemur fjárhæð vegna eigna leigjenda nú 7.745.000 kr.

Fyrir liggur skattframtal kærenda vegna tekjuársins 2023 sem kom til skoðunar við endurnýjun húsaleigusamnings þeirra í september 2024. Samkvæmt því námu eignir kærenda samtals 11.021.289 kr. og var þar helst um að ræða innistæður á bankareikningum, eða samtals 8.591.289 kr. Þar sem eignir kærenda voru yfir eigamörkum reglugerðar nr. 1342/2020 er það mat úrskurðarnefndarinnar að Hafnarfjarðarbæ hafi verið heimilt að taka ákvörðun um að framlengja húsaleigusamning þeirra aðeins í sex mánuði en eftir það samþykkja ekki frekari framlengingu. Með vísan til þess er hin kærða ákvörðun staðfest.

Ú R S K U R Ð A R O R Ð

Ákvörðun Hafnarfjarðarbæjar, dags. 11. desember 2024, um uppsögn á húsaleigusamningi A, og B, er staðfest.

F.h. úrskurðarnefndar velferðarmála

Hólmfríður Birna Guðmundsdóttir