Ávarp Ingu Sæland, félags- og húsnæðismálaráðherra á þingi aðildarríkja um samning SÞ um réttindi fatlaðs fólks, COSP-18:

Ávarp Ingu Sæland, félags- og húsnæðismálaráðherra á þingi aðildarríkja um samning Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks, COSP-18:

Ladies and gentlemen, distinguished delegates, 

My name is Inga Sæland. I’m legally blind. I have less than 10% vision, I’ve never driven a car, or seen the colors of autumn. However, I am now serving as Minister of Social Affairs and Housing — the first person with disability to become a minister in Iceland. 

When I was a baby, serious illness took most of my sight. I grew up in a small fishing village, ashamed of my blindness. I was different – and bullied. I couldn’t defend myself, I couldn’t see the snowballs or stones thrown at me. 

I dreamed of education, but didn’t see the letters in the textbooks and dropped out. “This is how it will always be,” I thought. “And I’ll never have a husband or children.” 

But then I met my husband, and we had four beautiful children.  

Then everything changed. He had an accident and could no longer work.   

Poverty was merciless. My son was a talented soccer player, but we couldn’t afford shoes. He played in an old pair so tight they tore off his toenails.  

My little girl hoped to learn violin, but it was out of reach.  

My oldest son longed to continue his education, but the bus fare to school was beyond our means.  

Watching their dreams slip away broke my heart.  

I blamed myself. 

Years later, I finally received support for my disability. For decades, I had felt like one of society’s unwanted, but at last the walls began to crumble. I received specialized transportation and help to see the words on the page.  

Thanks to that, at 56, I earned a law degree!  

At that point I asked myself, “How can I help?”  

Though blind, I saw injustice clearly.  

I founded a political party to fight poverty and improve the lives of those with disabilities.

The movement grew, I became an MP – and later, a minister.  

Incorporating the Convention on the Rights of Persons with Disabilities into law in Iceland is deeply personal for me. That’s why, this March, I made it a priority to bring a bill before Parliament, and I will fight for it every step of the way.  

My own experience has shown me that when we change how society views disability, we can change lives – and create new possibilities. My dreams came true thanks to the support I received – and the rights I was finally able to exercise. The very rights that this Convention, so close to my heart, so clearly sets out.  

My deepest thanks to the UN and to all of you for your dedication and commitment.  

And now, here I am. Ready to tear down the walls that are still blocking disabled people from maximizing their potential.  

Proud. Disabled. And endlessly grateful. 

Nothing about us without us.

Thank you. 

Íslensk þýðing, staðfærð:

Dömur mínar og herrar, háttvirtir fulltrúar,

Ég heiti Inga Sæland. Ég er lögblind. Ég hef minna en 10% sjón og hef aldrei ekið bíl eða séð haustlitina. En ég er félags- og húsnæðismálaráðherra – fyrsta manneskjan með fötlun sem gegnir ráðherraembætti á Íslandi.

Þegar ég var barn veiktist ég alvarlega og missti nær alla sjón. Ég ólst upp í litlu sjávarplássi og skammaðist mín fyrir að vera blind. Ég var öðruvísi – og var lögð í einelti. Ég gat ekki varið mig, sá hvorki snjóboltana né steinana sem var kastað í mig.

Mig dreymdi um menntun en ég sá ekki stafina í kennslubókunum og flosnaði upp úr skóla. „Svona verður þetta alltaf,“ hugsaði ég. „Ég mun aldrei eignast eiginmann eða börn.“

En svo kynntist ég eiginmanni mínum og við eignuðumst fjögur yndisleg börn.

Síðan breyttist allt. Maðurinn minn lenti í slysi og gat ekki unnið lengur.

Fátæktin var miskunnarlaus. Sonur minn var efnilegur fótboltamaður en við höfðum ekki efni á skóm. Hann spilaði í gömlum skóm sem voru svo þröngir að táneglurnar duttu af honum.

Litlu stelpuna mína dreymdi um að læra á fiðlu en það var utan seilingar.

Elsta son minn langaði til að halda áfram námi en við áttum ekki fyrir strætókorti til að hann kæmist í skólann.

Að horfa á drauma þeirra fjara út særði mig djúpt. 

Ég kenndi sjálfri mér um.

Mörgum árum síðar fékk ég loksins stuðning vegna fötlunar minnar. Áratugum saman hafði ég upplifað að ég ætti ekki stað í samfélaginu en loksins var hindrununum rutt úr vegi. Ég fékk akstursþjónustu fyrir fatlaða og aðstoð við að sjá orðin á blaðinu.

Þökk sé þessu lauk ég laganámi þegar ég var 56 ára!

Á þeim tímapunkti spurði ég sjálfa mig: „Hvernig get ég hjálpað?“

Þrátt fyrir lögblinduna sá ég óréttlætið skýrt.

Ég stofnaði stjórnmálaflokk til að berjast gegn fátækt og bæta líf fatlaðs fólks. Hreyfingin óx, ég varð alþingismaður og síðar ráðherra.

Lögfesting samnings Sameinuðu þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks á Íslandi hefur djúpa persónulega þýðingu fyrir mig. Ég setti því í forgang að leggja fram frumvarp á Alþingi vegna þessa nú í mars og mun fylgja því fast eftir.

Reynsla mín hefur kennt mér að þegar við breytum viðhorfi samfélagsins gagnvart fötlun getum við breytt lífi fólks og opnað nýjar dyr. Draumar mínir rættust þökk sé stuðningnum sem ég fékk – og réttindunum sem ég fékk loksins að njóta. Réttindunum sem þessi sáttmáli – sem er mér svo kær – setur svo skýrt fram.

Ég þakka Sameinuðu þjóðunum og ykkur öllum innilega fyrir elju ykkar og skuldbindingu.

Og hér er ég nú. Tilbúin að brjóta niður múrana sem enn hamla því að fatlað fólk fái virkjað allan sinn mannauð.

Stolt. Fötluð. Og óendanlega þakklát.

Ekkert um okkur án okkar.

Takk fyrir.